De dag dat de pleuris uitbrak in Fabeltjesland

'Als je in een volgend leven terug zou komen als dier, welk dier zou je dan willen zijn?' De vrouw van de training 'Hoe Ga Ik Om Met Vervelende Mensen Op Een Stom Kantoor' keek me loensend aan. Wat die vraag met de training of mijn stomme kantoor te maken had was me onduidelijk, maar dat heb ik eigenlijk altijd met dit soort trainingen – correctie: 'benen-op-tafel-sessies'. Gelukkig heb ik geleerd dat je maar beter gewoon kunt meegaan in die flow. Dat is voor alle betrokkenen het beste.
 
Kom d'r maar in, Iris
Zo hadden we ooit een training waarbij we gingen boksen met collega's, dat was nog eens tof. Je mocht zelf een collega uitzoeken en ik mocht beginnen. Meteen wees ik naar de collega wiens bloed ik wel kon drinken, die op zijn beurt verbaasd en vereerd dat ik hem uitverkoos, gewillig richting de geïmproviseerde ring liep om er vervolgens achter te komen dat die keuze helemaal geen daad van verzoening was, maar van vergelding. Ik liet hem alle hoeken zien. 'Pak aan! Deze is voor die misselijke grijns als je me weer eens hebt verlinkt bij de baas.' Klabam! 'Hier, onder de gordel, voor alle keren dat je met de eer ging strijken van mijn werk. En deze dan.' WHAM! 'Omdat je gisteren die laatste chocolademuffin voor mijn neus wegkaapte in de kantine. EN IK HAD ME ER NOG WEL ZO OP VERHEUGD!'
 

 
Léren zul je
Dat zei ik niet hardop, dat dacht ik alleen. Ik had mijn energie tenslotte hard nodig. Totdat het tot me doordrong dat de trainer al een poosje met zijn volle gewicht aan mijn romp hing: 'Ho! Ho, Iris! Niet écht slaan! Maak schijnbewegingen!' Eigenlijk moest alles in vredige harmonie gaan, maar dat bleek later pas. 'Met-je-kont-op-tafel-sessies' zijn helemaal niet bedoeld om je collega eens lekker met een flinke uppercut de ziektewet in te meppen, maar om van te léren. Hoe je communiceert bijvoorbeeld. Want hoe jij je gedraagt in de ring is natuurlijk rechtstreeks te extrapoleren naar je communicatievaardigheden. Je voetenwerk zegt iets over je strategisch inzicht, je verdedigingstechniek over je leiderschapskwaliteiten en god weet wat je slagkracht zegt over je vermogen om koffiecreamerzakjes te onderscheiden van suikerzakjes (dat is bij ons best wel heel moeilijk toevallig), ik heb het allemaal niet onthouden. Maar ik was dus zwaar de Sjaak want ik was véél te defensief, grenzend aan ongecontroleerde agressie. En die pestcollega maar besmuikt lachen in zijn vuistje, met zijn zojuist geperforeerde milt – maar ook dat bleek later pas.
 
Terug naar vandaag
Ik keek eens goed naar loensende Estella, want zo heette de trainster – maar geloof me, als je haar zag zou je het roerend met me eens zijn dat ze weinig weg had van een Estella – en antwoordde: 'Een drievingerige luiaard'.
Ik had mijn lesje communicatie wel geleerd na die boks-sessie. Het was zaak deze keer niet te agressief over te komen. Een zachtaardig beestje moest het zijn. Aaibaar. Knuffelig. Maar toch hardwerkend. In het laatste was ik mijn doel wat voorbij geschoten, dat geef ik toe. En tuurlijk, ik had ook een poolvosje kunnen kiezen of een bonobo, maar toen ik Estella aankeek was dit het enige wat me te binnen schoot. Kwam vast door dat luie oog. Begrijp me goed: in mijn optiek heeft de luiaard het prima voor elkaar. Een beetje met drie vingers in de neus in zo'n boom hangen de hele dag. Af en toe wat herkauwen op een opgehoest blaadje van die ochtend, ik kon dat best extrapoleren naar mijn karakter. Maar dat leek me voor nu, voor deze 'Met-de-billen-bloot sessie', niet zo heel handig.
 
 
Profileer je een ongeluk
Estella trok wat vreemd met haar mond, figuren zoals ik had ze misschien nog niet zo vaak in haar training gehad. Naar het schijnt storten de meeste werknemers zich vol overgave op dit soort evenementen, streberig als ze zijn. Zogenaamd voor de lol en teambuilding, maar stiekem wil iedereen zich zo positief mogelijk profileren, met gevaar voor eigen en vooral andermans leven.
'Kun je dat nader verklaren?' sprak ze uiteindelijk langzaam. Daar hadden we het al. Had ik al gezegd dat ik altijd de Sjaak ben met dit soort dingen?
Ik ging wat verder overeind zitten en kuchte. Dit was het dan, het moment waar het op aankwam. Wat ik nu ging zeggen zou het beeld dat collega's van mij hadden voorgoed bepalen. 'Nou gewoon. Ze zijn eh…' Kom op Iris, denk na! Je imago! Wat wil je uitstralen? 'Ze zijn eh… lief en trouw en…' Ik haperde. Mijn nog steeds gehate en nu ook wraakbeluste collega (wat dat betreft had die vorige sessie zijn geld niet opgebracht) vulde me grijnzend aan: 'Lui?'.
 
Focusss
Het liefst sloeg ik de bril van zijn neus, of opnieuw een gat in zijn milt, maar ik focuste me op het einddoel. 'Nou, dat is dus een wijdverbreid misverstand,' zwetste ik uit mijn nek. 'Luiaards zijn eigenlijk helemaal niet lui, dat dénken mensen alleen maar.' Ik hoopte dat dit de juiste boodschap overbracht omtrent mijn imago: ik léék alleen lui, ik was het niet. Hadden ze zich al die jaren toch mooi vergist in mij. 'En ze kunnen functioneren met drie vingers waar anderen er tien nodig hebben,' vulde ik aan. Oeh! Waar háálde ik het vandaan?! Ik stond versteld van mijn eigen vindingrijkheid. Dit profiel paste mij als een latex chirurgenhandschoen. Triomfantelijk keek ik rond: Eat this, fokkers!
 
Glok glok
Estella trok nu een gezicht dat ik niet anders kan omschrijven dan dat van een kalkoen. Haar luie oog (en ook dat andere) stonden verbaasd, haar hals had ze naar achteren getrokken waardoor haar drie kinnen zich samenvoegden tot één grote lel, en ik verwachtte dat ze elk moment 'glok glok' kon gaan roepen. Maar vooralsnog kwam er geen geluid uit het lillende keeltje. Wat moest ze toch met mij? Ik was vast de meest lastige 'patiënt' uit haar klasje. Degene waarover ze haar man zou vertellen tijdens het avondeten, trillend van irritatie. 'Nou vooruit, Iris. Als jij een luiaard wil spelen, vind ik dat prima,' snaterde ze uiteindelijk. 
Ho eens even. Prima? Een luiaard spelen?
 
 
Het masterplan
Nadat ze een rondje had gemaakt langs de favoriete reïncarnatiedieren van de andere collega's, die allemaal huichelachtig voor tijgers, mieren of wolven kozen, voorzien van profileringsgeniepige, imagoversterkende verklaringen als: 'Want ze zijn altijd alert', 'Ze werken enorm hard, net als ik' (kots) en 'Het zijn echte pioniers die leidinggeven in het bloed hebben' (emmer!), ontkakelde Kalkoentje triomfantelijk haar masterplan: 'Ik heb namelijk een geweldige opdracht voor jullie verzonnen in het kader van deze 'Kus-mijn-kont sessie'. Het heet de 'De Dertien Leiderschapsstijlen Uit Het Fabeltjesbos' en het houdt in dat jullie vandaag allemaal je dier gaan uitbeelden in een gefingeerde afdelingsvergadering.'
 
Kantoorjungle
Het was even stil. Ik mimede naar de gehate collega: 'Wat had jij?'
Hij lachte, maar hij was verre van blij toen hij terug mimede: 'mier'.
Ik zag het voor me: een tijger, een wolf en een mier samen met een olifant, een steenbok en een leeuw. Dat werd een strijd op leven en dood. Een kantoorjungle van jewelste waar niemand ongeschonden uit ging komen. Behalve ik. Ik mocht dit als luiaard allemaal lekker vanuit mijn 'boom' (lees: relaxfauteuil) gadeslaan. Ja, ik mocht op mijn gemakje toekijken hoe de kleine, ijverige mier hard in aanraking zou komen met de grote, boze olifantspoot. En dat allemaal kauwend op een dikke, vette chocolademuffin met caramelvulling. Ik had ergere heisessies gekend.

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • De gebroeders Maxilari - David Pefko

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

Gerelateerde artikelen

  • 20x katten logica

  • Snelwegstress (of: snel weg, stress)

  • Zoektocht naar columniste: de shortlist

  • Column: Zag je die piemel?

  • 9x de leukste chicklits van Nederlandse bodem

Zoek in artikelen