Nooit meer e-mail

Tuurlijk, ik weet best dat ik op een saai kantoor werk en dat we geen flitsend reclamebureau zijn, schreeuwende marktkoopmannen of zelfs maar het lokale campagnehol van Loesje, maar echt, de originaliteit van de meeste mails bij ons is om van te janken.



Saaie titels
Neem alleen die titels al. Stuk voor stuk hebben ze een gaapgehalte van-heb-ik-jou-daar: 'Vraagje', 'Vakantieplanning', 'Nieuwe regels voor huisstijl', 'Notulen' (Ik was er toch bij? – wat al erg genoeg was. Waarom moet ik het dan nog een keer herbeleven aan de hand van de notulen?). Hoe kunnen ze van mij verwachten dat ik dit open? En lees? Dat ik er iets mee dóe?! Het mag allemaal wel ietsje pakkender als je het mij vraagt. Wie heeft ook ooit bedacht dat zo’n titel de lading moet dekken? Alles is geoorloofd in oorlog en kantoor, dus maak het gewoon wat spannender.
 
Literaire technieken
Ik geef toe: tot nu toe blonk ik zelf ook niet uit in literaire technieken bij mijn kantoorcorrespondentie. Maar nu ik doordrongen ben van de impact, zal ik daar verandering in aanbrengen. Ik ga er een sport van maken om zo wervend mogelijk te schrijven. Notulen noem ik voortaan 'De nieuwste roddels!', foto's van een saaie vrijmibo vergezel ik van 'Check out: Dronken manager Ed swaffelt kantinejuf Anneke' en een mail over het overdragen van taken noem ik 'Tikkie, jij bent hem!' (in rebusvorm). Ik garandeer je dat mijn mails een leesdichtheid van 100% halen.
 
Direct mail
Helaas zitten mijn collega's en ik nog niet echt op één lijn wat die titels betreft. En zo is er wel meer. Groepsberichten bijvoorbeeld. Vaak zijn ze zo saai en irrelevant dat ik er al van baal dat ik er überhaupt een hele muisklik aan gewijd heb. Sinds kort open ik die gewoon niet meer. Berichten die louter aan mij gericht zijn vind ik ook al zo vervelend, je bent dan zo'n beetje verplicht om te reageren. En ik haat verplichtingen. Daar doe ik dus ook niet meer aan. En breek me de bek niet open over C.C.'s.
 
Raadsel
C.C.'s wens je je ergste vijand niet toe. Na zorgvuldig doorlezen blijft het in 99% van de gevallen een raadsel waarom dit (mede) naar jou gestuurd werd. Toch moet je ze altijd aandachtig doorspitten omdat er collega's bestaan die je per ongeluk wél met een goede reden C.C.-en, bijvoorbeeld als er een actie van je verwacht wordt. Want o wee als jij in een vergadering met je bek vol tanden zit, omdat jij niet wist dat je koffie had moeten bestellen, collega X had moeten ontslaan of de plantjes van collega Y had moeten wateren tijdens zijn vakantie, waardoor hij nu bijna ziek van ellende voor je zit. Met zijn hoofd in zijn handen, tranen plengend op zijn vergaderstukken, klinkt het verwijtend: 'Maar ik had je toch in de C.C. gezet?' Zie daar maar eens een bevredigend antwoord op te geven.


Uitroeptekens
En dan die mails met die enge rode 'high priority' uitroeptekens. Ik lach daar om. Ervaring heeft me namelijk geleerd dat het vrijwel altijd gaat om één van de volgende lullige categorietjes:
1) Booby traps: De schrijver zit met een enorm probleem dat hij jóu in de schoenen wil schuiven (NIET OPENEN!)
2) Frustratiemails: Iemand is ergens waanzinnig boos over. Op jou. (NIET OPENEN!)
3) Potentieel onbeminde mails: Zo’n uitroepteken is voor sommige mensen het laatste redmiddel om lezers over te halen een bericht met een dodelijk saai onderwerp tóch te openen. Let maar eens op, vaak zijn het mails als: 'Wie heeft mijn wit-met-gele mok van de volleybalvereniging? Wil diegene hem DIRECT terugbezorgen? Ik ben er erg aan gehecht en kan NIET functioneren zonder.' (NIET  OPENEN!)
 
Nalatigheid
Nu je dit weet, hoef je mails met zo'n uitroepteken dus nooit meer te openen. Welbeschouwd hoef je geen enkele mail ooit nog te openen. Geloof me. Ik heb deze week de proef op de som genomen. Eerst was ik nog bang dat ik toch onverhoopt een Zeer Belangrijke Mededeling zou missen. Maar al snel begon ik te relativeren: Ach, dan had mijn collega het vast wel een keer ter sprake gebracht tijdens de lunch. Of stel dat ik een bericht zou missen over een salarisverhoging? Nou ja, dat merkte ik dan vanzelf wel op mijn salarisstrookje. Ontslag wegens grove nalatigheid? Idem: salarisstrookje.
 
En dat loonstrookje viel vandaag dus gewoon op de mat hè. Kortom: mails, werken, kantoor, het is zo zwaar overschat allemaal. Ik denk dat mijn volgend project wordt: Kijken of iemand het merkt als ik helemaal niet meer op kantoor verschijn.

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • De gebroeders Maxilari - David Pefko

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

Gerelateerde artikelen

  • Snelwegstress (of: snel weg, stress)

  • Zoektocht naar columniste: de shortlist

  • Column: Zag je die piemel?

  • 9x de leukste chicklits van Nederlandse bodem

  • Recensie: Soapsop

Zoek in artikelen