Column: In je broekje!

'Jij moet de column niet vinden, de column vindt jou. Vertrouw erop, wees niet bang. Vandaag ga ik je leren hoe je een column schrijft. Vanuit je tenen ...' De vrouw in de paarse jurk – Ivanka heet ze – bukt en pakt haar tenen vast. Ze komt overeind, haar grijze haar zwiept mee. '... tot aan je kruin'. 

Toegegeven: mezelf aanmelden voor een middernachtsessie Rebirthing The Column bij volle maan lijkt tot nu toe niet het beste idee dat ik ooit heb gehad. Deadlinestress doet altijd rare dingen met me. 

 

Losss

'Een column is niet meer of minder dan een stuk of 700 aaneengeregen woorden, in de juiste volgorde en met interpunctie. Het moet leuk zijn, ontroerend, pakkend, verrassend, vernieuwend. Dat is alles.' Dat is alles? Tsssk! Tot nu toe raak ik alleen maar gestresster. 'Wees niet bang. En als hij dan tot je komt, aarzel niet. Grijp de woorden, pak ze, trek ze naar je toe.' Ivanka doet alsof ze een zwaar voorwerp met een touw naar zich toetrekt. 'Wikkel jezelf in de woorden.' Nu wikkelt ze zich in het denkbeeldige touw. 'Trek ze aan, laat ze losss …'

 

 

Fijn plekje

Ik kijk naar mijn medecursisten. Vol overgave doen ze mee. Een man met een knotje op zijn hoofd heeft zelfs zijn tong uit zijn mond hangen. Een meisje met rinkelende oorbelletjes kijkt zo gelukzalig dat ik vermoed dat ik gewoon nog heel even moet volhouden en dan zie ik ook het licht. 

'Ga naar je eigen fijne plekje. Je happy place! Laat de woorden naar je toe komen. Jaaaaa! Hoor ik daar gedachten?' Ze zet haar hand aan haar oor. 'Gedachten, kom maar, jullie zijn welkom!' Haar ogen worden groot: 'Stoei ermee, rollebol! Laat ze even los. Flirt met ze. Pluk de woorden. Van achteren, van voren. Van links …' (ze pakt een denkbeeldig iets uit de lucht met haar linkerhand) '… naar rechtsssssss' (idem voor rechts). 

 

Cloudbusting

Ik doe mijn best. Ik doe echt mijn best. Maar het enige wat er gebeurt is Kate Bush muziek die aanzwelt in mijn hoofd. Cloudbusting. It's you and me-he-he. We'll be unhappy. Geen idee waarom. 

Paarse Ivanka deint ondertussen op en neer als een grote gelatinepudding op een wiebelende tafel. 'Kom dan! Kommm. Kom bij mama!' Het laatste woord schreeuwt ze met een lage stem, ik word er eerlijk gezegd een beetje bang van. Maar ik lijk de enige dus ik besluit me groot te houden. 

'Laat de woorden tot je komen. Wees niet beschaamd om ze ook ín je te laten komen. Geniet. Hier is een liefdesbaby in de maak. De hartstocht tussen een auteur en zijn column is puur. Het is echt. Het mag.' Ze wiegt zichzelf met een voldane glimlach. Maar ineens verheft ze haar stem en haar ogen worden grote knikkerballen: 'Gil het uit! Laat die passie toe.' Ze gromt en kreunt. Ze grijpt haar borsten vast. Nog steeds niemand hier die met zijn ogen knippert. 'O, lieve woorden. Ik hou van jullie en ik schreeuw het uit: Neem me!' 

 

 

Hoogtepunt

Ik probeer me te concentreren. Woorden. Ik moet woorden. Een onderwerp, maakt niet uit. Zodra ik ook bevrucht ben is het af en kan ik hier weg. Maar alweer dient Kate Bush zich aan. Wow. Woo-ho-wo-howww, unbelieeevable,' jammert ze. 

Nadat Ivanka een literair hoogtepunt bereikt heeft dat ik hier niet uitgebreid kan beschrijven – herhaling zorgt voor herbeleving – gaat ze op gematigdere toon verder: 'Kijk naar me! Zie mij hier! Naakt en voldaan. Vanbinnen groeit er iets. Voel je het? Voel je het?' Ze kijkt ons een voor een indringend aan en omdat iedereen vol overtuiging knikt doe ik dat ook. Ja, ik lijk wel iets te voelen. Misselijkheid. Misschien ben ik zwanger van een column. Dat zou goed zijn. 

'Jahaaaa, je bent een een woordkunstenaar. Een hoer van woorden.' Ze lacht schel. 

Wooo-hoo-wooo-hooo-woow! O, Kate. Rot toch op. 

 

Bevalling

'En nu is het tijd om te gaan bevallen van onze mooie liefdesbaby.' 

Ik kijk naar de cursist links van me. Volledige concentratie op de vrouw in het paars. De cursist rechts naast me. Maakt aantekeningen. Nou, vooruit met de geit dan. Ik blijf hoopvol. 

Ivanka schikt zich op de grond met haar benen wijd. De paarse jurk die als een slappe lap in haar schoot hangt ontneemt ons gelukkig het zicht op haar centrale chakra. 

'Laat die weeënstorm over je heen komen. Rijg de zinnen aaneen als een navelstreng. Voel hoe je baby onderweg is. Zet kracht! Puf! En Pers! Puf-puf, pers! Puf-puf, pers!' Ze trekt een gezicht dat ik volgens mij nog nooit getrokken heb, zelfs niet bij de achtendertigste perswee.

 

 

Jouw beurt

Kate krijst, medecursisten puffen, Ivanka's hoofd wordt zo rood dat ik verwacht dat ze dadelijk als een overrijpe tomaat in het volle zonlicht uit elkaar gaat klappen. Haar neusvleugels trillen. 'En dan,' hijgt ze. 'Als. Je. Alles. Hebt gegeven. Ben. Je eindelijk. Moeder... van een. Column.' Hier stopt ze abrupt. Haar hoofd klapt naar voren en al haar ledematen ontspannen. Alles slap. De ogen dicht. Ze lijkt wel dood. Net als ik denk dat het niet doder kan en dat we een lijkschouwer moeten laten komen, en ik al een begrafenis met alleen maar Kate Bush muziek plan, gooit ze haar hoofd omhoog en spert de ogen weer open. 'En nu jullie!' 

 

Ik schud een keer met mijn hoofd, misschien dat dingen dan op hun plaats vallen. Zoals waarom ik hier ben, wat ik hier doe en nogmaals waarom. Maar in plaats daarvan word ik wakker, badend in het zweet. Of...? Is het misschien mijn vruchtwater dat gebroken is? Jaaa! Het is mijn column! Hij is onderweg!