Column: Alaska

Ik sta in dubio. Verhuis ik naar Alaska of niet? Het is een vraag die me nu al dagen bezighoudt. Ik ben namelijk een fervent kijker van National Geographic programma's als 'The Last Alaskans' en 'Alaskan Bush People', over mensen die in de bush-bush van Alaska wonen en er nog blij mee zijn ook. Superblij. Dolgelukkig. Het straalt van ze af, dus nu wil ik dat óók.

Geen gezeik
Ik wil ook wonen in een zelfgemaakte blokhut in de prachtige natuur en stilte van Alaska. Rust, privacy, dieren om me heen, complete zelfvoorzienendheid: ja! Geen andere mensen, geen gezeik aan je hoofd. Zelfgemaakte bessentaart eten van zelfgeplukte bessen op een zelfgestookt vuur van zelfgehakt hout. Jááá, ik wil! 's Ochtends op jacht met een cool geweer over je schouder. De hele dag door die bossen struinen, de buitenlucht opsnuiven. Een eland of kariboe neerschieten en daar mijn gezin mee verblijden want van één zo'n dood beest kunnen we een hele winter eten omdat alles gebruikt wordt: biefstuk, lever, oren, zelfs de vacht (als vloerkleed) en het gewei (als slabestek of zo). Zoiets schreeuwt gewoon 'Iris'.

Ik vertrek
Ik ben this close to mijn baan opzeggen en een plunjezak inpakken, om met een poncho  om mijn schouders een gammel vliegtuig in te stappen richting The Arctic National Wildlife Refuge. De poncho heb ik al gekocht trouwens, bij de Primark. Niet van echt te onderscheiden, wel nog even het label eruit knippen. Ik loop alleen tegen een paar probleempjes aan:

1) Wifi. Waar?
2) Ik ben bang voor beren.
3) Ik kan niet goed tegen oncomfortabelheid. Een zelfgekapt en gesculptuurd houten klapstoeltje: prima, leuk, nostalgisch. Maar dan wel graag met stoelverwarming want ik ben een koukleum. Bedjes van stro: alles leuk en aardig, maar na een paar nachtjes wil ik wel weer gewoon mijn Auping. En nog even over zo'n eland. Moet je echt álles opeten?



Gedwongen vegetariër
Het grootste probleem is echter hoe je überhaupt aan eten komt. Ik heb een regelmatige toevoer nodig anders word ik me toch chagrijnig, daar slaat zelfs een winterbeer van op de vlucht (dat zijn de meeste agressieve, zo heb ik al geleerd). Ik wil wel de garantie dat ik met een paar kilo vlees thuiskom aan het einde van de dag. En niet dat ik, net zoals Last Alaskan-meneer Ray Lewis, uren door zo'n bos struin om alsnog onverrichter zake terug te keren naar mijn gezin waar ik ze met een droevige, maar gelukkige glimlach (Ray kan dat; rust en buitenlucht doen dat nu eenmaal met je) mededeel 'dat het niet meezat vandaag', om vervolgens een zakje besjes op tafel te leggen. Ik hoor de voice over die mijn leven begeleidt al met neutrale stem vertellen dat we nog ongeveer een week hebben voordat de winter begint, waarna onze kansen om groot wild te schieten aanzienlijk verschrompelen en we de hele winter moeten overleven op, ja, op wat eigenlijk? Takjes en grasjes? Daar moet ik nog even achteraan.

Klimaatje
Misschien kan iemand met een oud, overbodig beest uit een dierentuin om de hoek van mijn berg gaan staan en het op een afgesproken teken loslaten en mijn kant uit sturen. Het liefst eentje die niet te hard loopt want ik ben niet zo'n scherpschutter. Dat is ook zo'n dingetje waar ik nog achteraan moet. Evenals douchen. Heel romantisch hoor, dat badderen in zo'n beekje. Maar alleen in de zomer dan, want die kou. Ik wil alles wel doen, maar niet in die kou. Dus als iemand Alaska met alles wat het heeft en is even zou kunnen verplaatsen naar een ander klimaatje, zeg Zuid-Frankrijk of zo, dan teken ik meteen. Zeg maar waar. Ik pak alvast mijn poncho.

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • Snelwegstress (of: snel weg, stress)

  • Zoektocht naar columniste: de shortlist

  • Column: Zag je die piemel?

  • 9x de leukste chicklits van Nederlandse bodem

  • Recensie: Soapsop

Zoek in artikelen