Column: Je wil het niet weten! 

Ik probeer nooit te liegen. Zo ben ik. Het liefst wil ik altijd de waarheid spreken en dat is best lastig. Want soms gaat dat niet. Dan wéét je dat je iemand kwetst en daar kun je natuurlijk niet aan beginnen. Dus uiteindelijk lieg ik nog best veel op een dag, maar dat is allemaal voor de bestwil van de mensen. 

Tuurlijk, ik voel me daar best rot over, ik ben ook maar een mens. Maar nu werk ik sinds kort dus in een kantoortuin en daar kom ik veel meer in aanraking met mijn medemens dan voorheen – toen ik nog in mijn eentje een kantoor bevolkte en gewoon mijn deur kon dichtsmijten bij dreigend sociaal contact. En wat schetst mijn verbazing? Iedereen liegt!

Woordlimiet

Het besef kwam geleidelijk. Ik stond bij de koffieautomaat voor mijn doorlopende cafeïne-infuus toen een voor mij nog onbekende collega het nodig vond om tegen me te gaan praten. Ik had het pas door toen ze al middenin een rant zat over de kastruimte van maar liefst 70 cm per persoon en alles. Ik liet het over me heen komen terwijl ik stoïcijns mijn koffie tapte. 'Ik heb er geen woorden voor!' riep ze op een bepaald moment, en ik dacht: Hè hè, geen woorden meer, dan houdt het nu eindelijk op. Ik haalde mijn schouders op en draaide me om, maar wat schetste mijn verbazing?! Haar woorden waren helemaal niet op! Ze had er nog meer dan genoeg, en in een stortvloed waar de Niagara Falls jaloers op zouden zijn, kreeg ik die over me heen. Ook zij loog dus, alleen was dit geen leugentje om bestwil meer te noemen, want voor wiens bestwil dan? Niet de mijne. 

Bron: Shutterstock.com

Opnieuw

Later begon me op te vallen dat je mensen die 'Je wil het niet weten!' uitroepen, meestal ook niet al te serieus moet nemen. Je kunt wel luid en duidelijk repliceren dat ze hartstikke gelijk hebben, daar trekken ze zich niks van aan. Ook op een 'Heb ik je al eens verteld …?' kun je proberen te antwoorden dat dat inderdaad al honderd keer het geval was, maar wat denk je?! Krijg je het nóg een keer te horen! MEGOD WAAROM DOEN MENSEN DAT!? En waarom bij mij? Wat heb ik in een vorig leven, of misschien wel twee vorige levens, mispeuterd dat ik dit in het hier en nu verdien?! 

De lul

Een graadje moeilijker wordt het als mensen lieflijk lachend hun verhaal inleiden met 'Ik wil niet lullig doen, maar…' Hè hè, dacht ik de eerste keer, wat verfrissend eerlijk. Blij ging ik rechtop zitten. Kom maar op met je niet-lulligheid. Maar toen! Hel en verdoemenis! Totale grondstampende kloterigheid! Zo van: 'Ik wil niet lullig doen maar je hebt plakhaar en die jurk laat je kont eruitzien als een vensterbank. In-clu-sief planten. Maar love you! Handkusjes! Peaceteken!' en toen huppelde ze vrolijk verder, mij in totale verwarring achterlatend. Nee, zoiets heb je niet gelijk door, maar je bent keihard belogen. En de echte pro's trappen je nog na met een 'Het is verder niets persoonlijks hoor'. Ook weer een leugen. Ja, je leert het snel, in zo'n kantoortuin. 

Eerlijk

Nee, dan de echte instinkers. Mensen die 'Ik moet even iets kwijt' roepen, lijken in eerste instantie eerlijk. Lekker egoïstisch, maar dat kan ik hebben want ze zijn wel éérlijk egoïstisch. Totdat laatst bleek dat ik in mijn opperste blijheid dat klotewoordje 'even' over het hoofd had gezien. Dikke vette leugen! Uren zat ik naar een portie gezever zonder eind te luisteren, onderwijl uit het raam starend, dromend dat ik nog van die kiepkantelramen had zoals in mijn oude kantoor. Daar had ik die zeveraar gewoon, huppetee, bovenop kunnen werpen, om hem vervolgens met een ferme zwieper van het onderste gedeelte zó mee naar de maan te lanceren. 

Bestrijding

Maar na die maanlancering zag ik alles ineens helder. Het enige middel om leugens mee te bestrijden is de boute, botte, ongezouten waarheid! Niks geen leugens meer voor Houxie, nooit meer! 'Wat fijn dat je geen woorden meer hebt, dan ga ik snel weer verder!', 'Ja, je hebt het al honderd keer verteld en het was honderd keer oersaai', 'Inderdaad, ik wil het niet weten! Ik wil helemaal niks van je weten, nooit meer!' En daarna snel terug naar mijn kantoor en keihard mijn deur dicht. O, wacht even… kantoortuinen hebben geen deuren.