Column: Want een goede sneakfie zie je nie

Eindelijk zouden er planten komen in onze kantoorjungle, en daarvoor hadden ze blijkbaar uitgerekend de knakstengel ingehuurd die nu op me stond te wachten in het kantoor van mijn collega: een groezelig type in een overall dat wild begon te knipogen zodra hij me zag. Iets te veel Pokon gesnoven, zo was mijn eerste gedachte, om daarna direct in mijn natuurlijke instinct te schieten: vluchten.

Wandelende grap

Beleefd zei ik dat mijn kantoor geen planten hoefde, en ik liep door. Maar hij liep me babbelend achterna en toen ik eindelijk mijn werkplek had bereikt en omdraaide, was hij er nog steeds. Met zijn opgeheven telefoon. Eerst dacht ik dat het aan mij lag, maar het cameraatje was duidelijk op mij gericht, en op mij alleen. Ik zag hoe hij één kort tikje op het scherm gaf, terwijl hij ondertussen net iets te nonchalant probeerde te kijken.

Geen twijfel mogelijk: ik was stiekem en ongevraagd op de foto gezet. Gesneaksnapped, op klaarlichte dag en in mijn eigen kantoor! Wie doet nu zoiets?! En… waarom?! Had ik spinazie op mijn tanden? Puilde er ergens iets uit mijn kleding? Was ik zo'n wandelende grap die ook weleens in mijn eigen leven voorbij komt en waarbij ik altijd baal dat ik er geen sneakfie van durf te maken? De persoon tegenover me in de trein bijvoorbeeld, die iets geks aan het lezen is, dat iets te kleffe koppel in het restaurant. Ik zou willen dat ik het durfde, want veel van de dingen die ik meemaak laten zich enkel bewijzen met beeldend materiaal. Maar helaas ben ik veel te onhandig.

Bron: Shutterstock

Sneaky multitasken

Ik heb het weleens geprobeerd hoor. En niet bij de eerste de beste, o nee. De persoon die ik uitkoos voor mijn sneaksnap ontmaagding was een BN-er. Onze kinderen zaten op dezelfde sportclub en terwijl we daarop wachtten, doodden we de tijd in de kantine. Ik meestal met wat redigeerwerk, hij druk bellend met de hele wereld. Dat ging steevast te luidruchtig en te hoor-eens-wie-mij-allemaal-wil-spreken. En die ene keer had hij óók nog lelijke gympies aan. Dat was the limit, dat moest ik gewoon appen aan mijn mattie. En die riep natuurlijk gelijk om een foto.

Maar hoe doen anderen zoiets?! Eerst moet je je telefoon ontgrendelen, dan naar je camera, een paar tikjes, scherpstellen, en dat allemaal snel, sneaky én zonder je telefoon uit je handen te laten glippen. Way too much voor iemand voor wie tanden poetsen en ademen tegelijk al een uitdaging is.

Enfin, het was me gelukt. Ik richtte mijn telefoon zo sneaky mogelijk, tikte zo mogelijk nog sneakier, en toen… gingen zowel het knipgeluid als de flitser af. Tegelijk. Ik verzin dit niet. Ik helverlichtte de BN-er als de god die hij niet was. Ondanks het luidruchtig telefoneren op lelijke gympies merkte hij dit op (multitasken, hij wel!) en draaide zich fronsend om.

Blind acteren

Hier had ik kunnen stoppen. Of opstaan en beschaamd weglopen, mijn kinderen van die club halen en er nooit meer terugkeren. Maar nee. Ik moest zo nodig een poging doen het leed te de-escaleren. In blinde paniek deed ik alsof ik een foto van het manuscript op mijn schoot aan het maken was (Waarom?! Wie doet zoiets, Houx?!) en tot overmaat van ramp besloot ik ook nog overdreven geschokt mijn telefoon te gaan bekijken: beeldscherm naar me toe draaien, 'Doet-ie nou?'-uitdrukking, veel te zwaar aangezet (Houx! Je mimiek! Leer dat nu eens!). Het goede nieuws: de BN-er draaide zich weer terug. Die kon het ook niet meer aanzien waarschijnlijk.

Het zou zomaar kunnen dat exact deze herinnering door me heen flitste op het moment dat ik Knakstengel op zijn sneakfie betrapte. Want hij zag ook dat ik het zag en ik had zoveel kunnen doen: gillen, vloeken, schoppen, hinkstapspringen, huilend ter aarde storten. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Als bij toverslag kon ik ineens (ja, nu wel) acteren als de beste. Ik deed alsof ik niets merkte, en hij deed alsof hij niet merkte dat ik deed alsof ik niets merkte, en het was allemaal slechts heel even een heel klein beetje ongemakkelijk.

Maar mocht je me binnenkort dus tegenkomen in een of andere meme: geef me een seintje.

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • De gebroeders Maxilari - David Pefko

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

Gerelateerde artikelen

  • Snelwegstress (of: snel weg, stress)

  • Zoektocht naar columniste: de shortlist

  • Column: Zag je die piemel?

  • 9x de leukste chicklits van Nederlandse bodem

  • Recensie: Soapsop

Zoek in artikelen