Column: De buurtapp: voor wie geen eige leven hep

Het is een stille avond. Tot er ineens een paar helikopters over de wijk vliegen. Een halve minuut later plingt mijn telefoon: 'Warom was geluit van helicoptervliegen?'

Een dag later. Buiten klinkt een flinke vuurwerkknal. Pling! Weer een berichtje: 'Wat is die harde knallen de heel tijd en waarom doet de plietie hierniks aan!'

Omdat ik weleens last heb van ontzettende verveling, besloot ik me aan te melden voor de buurtapp. Via diverse kanalen had ik namelijk begrepen dat dit de perfecte remedie is: fitties, roddels, idiote gesprekken. Kortom: amusement gegarandeerd. Helaas moet ik zeggen dat het tot nu toe nog wat tegenvalt.

Grammarmoede

Om te beginnen moest ik er op deze manier achter komen dat ik blijkbaar woon in een wijk van grammaticale armoede. De helft van de berichten is nauwelijks te ontcijferen. Zo was laatst iemand zijn 'bossleutels' kwijt. Een vol uur heb gepiekerd wáár in mijn wijk ergens een bos lag, en waarom dat afgesloten kon worden?! En bij 'helicoptervliegen' dacht ik in eerste instantie trouwens ook aan een insectenplaag. Enfin. Als ik straks wat meer ben ingeburgerd, zal ik eens een cursus Nederlands/interpunctiebeleving voorstellen in het wijkgebouw. Of anders toch zeker computerhulp voor die oude man wiens capslocktoets nu al weken vast lijkt te hangen.

Plietie

Met die fitties en roddels valt het ook best mee. Mensen reageren wel op het bericht over de vuurwerkknallen, maar niemand belt de 'plietie'. Even heb ik hoop als er een 'junk die aanbelle' in de wijk is gesignaleerd. Met smoesjes schijnt ze om geld te bedelen. Ja, wat voor smoesjes dan?!, vraag ik me af. Maar ik ben blijkbaar de enige, want niemand vraagt het. En zelf een bericht plaatsen durf ik nog niet. Als beginner lurk je, dat is gewoon de regel.

Telkens wordt er iets opgestart, maar niks komt van de grond. En de echt interessante zaken laten mijn buurtbewoners liggen. Een overval recht voor mijn huis: geen sjoege! Een vent die naakt door de straat rent, schreeuwend in vreemde tongen: ik lijk wel de enige die het ziet. Ja, natuurlijk bel ik de plietie. Maar je zit toch op zo'n app om te délen, mensen?!

Bron: Shutterstock

Hegenschar

Langzaam wordt me duidelijk dat je oog moet hebben voor het kleine, dáárin schuilt blijkbaar de poëzie van de buurtapp: Anna kan epileren met een touw. Lex heeft een gratis luifel. Bert wil een heggenschaar lenen (sorry: een hegenschar, maar ik had het al voor jullie ontcijferd). De hele wijk schijnt messen van de Jumbo te sparen (alsof dat zo'n veilig gevoel geeft…) En Romana? Die kan dus gellaknagels zetten, bij mij of bij jou thuis, die wel twee weken blijven zitten. Een groot succes, want mijn telefoon blijft plingen. Iedereen wil Romana wel bij hem of haar thuis.

Miejouw

Met 'Help! Rode poes!' lijkt een buurvrouw eindelijk tegemoet te komen aan mijn sensatiezucht. Ik scrol door het bericht om te kijken wie haar wel even van haar probleem af wil helpen (hehehe) en hoe dan. Maar helaas. Het ging weer eens over een kat. Ik zweer je: ze zijn hier stuk voor stuk vluchtgevaarlijk danwel suïcidaal. Elke dag is er wel eentje weggelopen of dood gevonden. Ik verdenk de buurtkatten ervan dat ze een roulatiesysteem hebben opgezet, met hun eigen kattendarkweb: 'Kom op, Sjaak! Hijs je luie reet uit die mand, jij bent weer eens aan de beurt om weg te lopen.' Gewoon om al die buurtappers te mindfucken. Wat moet je anders in deze wijk? En als de lol ervan af is, ga je gewoon voor dood op straat liggen. Groot gelijk.

Wiete bloes

Na een tijdje lijkt mijn geduld eindelijk te worden beloond: er is een enge man gesignaleerd in het speeltuintje! Direct stuur ik mijn kinderen erop af. ('Maar waarom mama? Ik moet huiswerk maken!' /  'Omdat je moeder geen eigen leven heeft, daarom! En nu opschieten.') En ik schreeuw ze nog zijn signalement achterna: 'Wiete bloes en strake brok'.

Maar 's avonds kan ik wel mooi mijn eerste bericht op de buurtapp plaatsen: 'Hij droeg dus geen weite maar een witte blouse en zijn brok zat inderdaad nogal strak. Verder totaal ongevaarlijk. Was Pokémon aan het zoeken en had geen messenzegels meer nodig.'