Column: Talking to me?!

Ik heb het altijd vreemd gevonden als personages in films tegen hun spiegelbeeld praten. Peptalks, monologen: hele existentiële crises vechten ze uit met zo'n doofstomme spiegel, bij voorkeur in een galmende toiletruimte. 'Wie dóet nou zoiets in het echt?' riep ik dan, tegen wie er dan ook met me aan het filmkijken was. Ik kreeg nooit een antwoord. Tot een paar weken geleden.

Het was op een doorsnee werkdag in de kantoortoiletten. Ik checkte nog even mijn haar in de spiegel, toen ik ineens een stem hoorde: 'Looking good, Houxie!' Geschrokken keek ik om me heen. Geen van de twee toilethokjes was bezet. Er was niemand, behalve de vrouw in de spiegel. Direct voelde ik een enorme opluchting. Ja, ik had eindelijk antwoord op mijn vraag, maar jezus, stel dat ik was betrapt terwijl ik in een openbaar toilet mezelf probeerde te versieren.

Niet zonder reden

Oké, niets filmpersonagemenselijks is mij dus vreemd. En nu ik erover nadenk: ik oefen ook weleens moeilijke gesprekken met mezelf. Even proberen hoe het klinkt om 'Fuck you' hardop tegen mijn baas te zeggen. Maar dan ben ik alleen. Mensen die hardop praten in het bijzijn van anderen verdenk ik er altijd van dat ze aandacht willen. Dat ze hopen dat de toehoorder vraagt: 'O jee, is er iets mis met je computer?' wanneer ze lopen te vloeken tegen dat ding. Heel eerlijk: Ik heb dat wel. Ik zou willen dat iemand dóórvraagt, en me komt troosten. En oplossingen biedt: 'Ja maar wat is er dan met je pc? Doet-ie het niet? Misschien moet je ICT even bellen?' en dat ik dan een excuus heb om hysterisch te gillen: 'NEE! Ze zoeken het maar uit allemaal! Iedereen is tegen mij!' Waarna ik in één beweging mijn pc uit het raam smijt en iedereen achteraf zegt: 'We zagen het al aankomen. Ze praatte altijd in zichzelf.' Dat je in retroperspectief tenminste kunt zeggen: het had een reden allemaal.

Bron: Shutterstock

Schattig

Maar nee. Niets heeft een reden natuurlijk, niet in mijn leven. En toen ik erop begon te letten, bleek ik ook al tegen printers te praten. Nou ja, geef me eens ongelijk met al die lastige instellingen: sla je er ééntje over, krijg je opeens je A4 op A3-formaat, of ondersteboven vastgeniet aan een willekeurig ander document. Daarom neem ik altijd hardop de volgorde met mezelf door: 'Kom op, Irisje. Jij kunt dit. Eerst hier toetsen, ja, goed zo. Nu dubbelzijdig. Nog even een nietje. Oh yeah! Wie is hier de beste printster van het land? Jij! Ja jij, Iris! Niemand kan printen zoals jij!' Bleek er laatst ineens een collega verstopt te zitten in de bankjes naast de printer. Geschrokken begon ik smoesjes te stamelen ('Ja dit is een testmodel hè. Spraakgestuurd en zo.'), maar voordat ik me echt compleet kon vastlullen, onderbrak hij me: hij vond het 'wel schattig eigenlijk'. (Vette leugen natuurlijk, hij had allang de GGZ gebeld.)

Stemmetjes

Het was diezelfde week nog, dat ik in de file stond voor de slagboom van kantoor. Kleine kans dat er ineens iemand op mijn achterbank bleek te zitten waar ik niets vanaf wist, dus zong ik lekker mee met m'n muziek. Iron Maiden, alle stemmetjes, hoog en laag, misschien hier en daar wat luchtgitaar. Wat moet je anders tijdens het wachten? Maar auto's hebben ramen, en ook achteruitkijkspiegels. En in de auto voor me draaide ineens iemand zich om. Ach, dacht ik nog, hoeveel mensen werken er wel niet bij ons? Totdat ik het gezicht herkende: een directe collega, en een leuke zelfs (ook al niet vanzelfsprekend). Hoe lang had hij me wel niet gniffelend zitten bekijken? Subtiel checkte ik in mijn spiegel hoe ik erbij zat, maar dan zonder zingen, dus eigenlijk zag het er best normaal uit. Toch geloof ik niet dat ik nog wegkwam met een 'wel schattig eigenlijk'. Ik bedoel: hallo, Iron Maiden.

Eigenlijk ben je gewoon nergens meer veilig. En zelfs als je ervan overtuigd bent dat niemand je hoort of ziet, ga je bovenop je telefoon zitten en voer je zomaar een broekzakmeezinggesprek (ook al waargebeurd). Mijn leven, echt. Ze zouden er een film van moeten maken. Ik zou vol overgave in spiegels praten en kijkers zouden het nog geloofwaardig vinden ook.