Column: Dag Jumbo!

Deze week overkwam het me dat ik bij de Jumbo ineens als vierde in de wachtrij voor de kassa stond. Direct bekroop me zo'n gevoel dat je vroeger ook kreeg wanneer je voor de klas werd geroepen voor een overhoring terwijl je niks had geleerd. Paniekerig keek ik om me heen. Had iemand me gezien?

De eerste keer dat dit me overkwam was dat gevoel heel anders. Ongeduldig en inwendig jubelend wachtte ik op mijn beurt want ha!, ik ging mijn boodschappen gratis krijgen! Onderweg naar de kassa graaide ik nog snel wat KitKats uit het rek naast de band en gooide ze bij mijn andere boodschappen. Ik kreeg ze toch gra-tis! Maar toen ik eindelijk aan de beurt was en de caissière aansprak, bleken alle kassa's bezet en dan telt het dus niet. Moest ik verdorie die vieze KitsKats zelf betalen en nog opvreten ook.

Stampij

De tweede keer vertelde de caissière dat ze eerst de camerabeelden ging bekijken. Ik schrok me rot. Wat nu als bleek dat ik in mijn neus had staan peuteren? Kreeg ik dan geen gratis boodschappen? Blijkbaar was ik toch niet de vierde in de rij, want de persoon die al geholpen wordt telt dus NIET mee. Vooruit dan. De derde keer werd ik afgebekt door de caissière: ze had zojuist een kassa erbij geroepen, dus dat telt ook niet. Hallo Jumbo! Hoe moet ik nu weten of er al een extra kassa is aangeroepen? Zolang die caissière er nog niet zit, lijkt me dat geen legitieme reden. Maar ja, wie ben ik? Een beschaafde klant die geen stampij durft te maken blijkbaar. Toen ik het nog een vierde keer durfde te wagen, zorgde ik dat ik eerst zorgvuldig de kassa's, mensen én beurtbalkjes had geteld. Mij konden ze niks meer maken! Behalve me opnieuw afbekken dan, want die twee personen vóór mij hoorden bij elkaar, maar hadden apart afgerekend vanwege btw, of zoiets. Hallo Jumbo!

Bron: Shutterstock

Afbekje

En net nu ik nergens meer op rekende, nu ik dacht dat ik mijn trauma's diep genoeg had weggestopt, bevond ik me plotseling als vierde in de rij. Klamme handjes kreeg ik ervan. Ik telde alles tien keer, maakte een snelle inschatting wie er wel of niet bij elkaar hoorden (Was die jongen haar zoon, haar toyboy of gewoon helemaal niets van haar?) Ik probeerde zelfs de caissière in te schatten: was ze zo'n type dat me weer terug in mijn winkelmandje ging blaffen? En ondertussen deed ik mijn best om niets raars te doen want ja, de camerabeelden. Ik overwoog nog even om schalks naar de camera te knipogen voor wat gunfactor, maar waar in hemelsnaam hingen die dingen?!

Zeurwijf

Toen ik eindelijk aan de beurt was, zei ik zachtjes en beschaafd: 'Ik was de vierde in de rij, geloof ik.' Meteen haatte ik mezelf om die laatste toevoeging. Het bood de caissière alleen maar een opening om me opnieuw af te wimpelen met een: 'Dat heeft u dan niet goed gezien, ouwe schele! Pech gehad!'. Maar dat zei ze niet. Ze ging naar iemand toe die de beelden kon bekijken en toen ze terugkwam, scande ze zonder iets te zeggen een pasje en hoefde ik niets te betalen. Ik hapte naar adem. IK HAD MIJN BOODSCHAPPEN GRATIS!!! Uiteraard speelde ik het cool: na een kort bedankje liep ik met mijn beste loopje en opgeheven hoofd naar buiten. Je weet nooit, camera's en zo.

Lesje

Maar nu heb ik dus telkens als ik van die boodschappen eet, dat ik denk: 'Ha dit is tof! Ik zit hier gratis te eten!', om meteen daarna aan die arme caissière te denken die misschien wel ruzie heeft gekregen met die andere caissière omdat die haar in de steek liet met het openen van een extra kassa, of met haar baas omdat die vond dat ze eerder had moeten inzien dat er een extra kassa bij moest. En dat allemaal voor een kleine twintig euro. Wat voor wreed mens was ik! Ik heb mijn lesje dus wel geleerd. Nooit meer zal ik de vierde klant zijn in de rij. Dag Jumbo! Hallo Albert Heijn.