Admission (DVD) RECENSIE

Het strak georganiseerde leven van Portia, die werkt bij de toelatingscommissie van Princeton, vliegt alle kanten op. Haar haar man kondigt aan bij haar weg te gaan omdat hij een tweeling krijgt met een andere vrouw, en haar baas kondigt aan te gaan stoppen zodat de strijd voor zijn functie losbarst op kantoor. De competitie met haar ietwat valse collega voor de opvolging van hun baas, het steeds tegenkomen van haar ex met zijn nieuwe vrouw en het vele reizen voor haar werk zorgen ervoor dat ze helemaal uit balans raakt. En dat wordt nog erger als ze besluit te gaan logeren bij haar idiote moeder, die woont bij een van de scholen die ze moet bezoeken. Bij haar presentatie op die school ontmoet ze John, en de zeer getalenteerde leerling Jeremia. John, die Portia nog van vroeger kent, beweert dat zij de moeder is van Jeremia. Dat hij het kind is, dat ze jaren geleden als jong meisje heeft afgestaan. Hoe meer ze ervan overtuigd raakt dat dit waar is, hoe meer ze haar best gaat doen om hem toegelaten te krijgen op Princeton. Als ze daar veel te ver in gaat, wordt ze ontslagen. En als ze vervolgens het gesprek aangaat met Jeremia, gek genoeg midden op een feest, blijkt dat hij zijn biologische ouders al ontmoet heeft en dat Portia niet zijn moeder kan zijn. Dat inspireert haar wel om alsnog te gaan zoeken naar haar kind, natuurlijk met de steun van John…

Deze film valt in de categorie die ik ‘kabbelende films’ noem. Er mist een moment waarop een hoofdrolspeler zijn of haar leven gaat omgooien, vaak te herkennen aan een upbeat-muziekje (in andere films dan). Je zit ook nergens stijf van de spanning: het verhaal kabbelt steeds rustig voort. En daar is op zich niets mis mee, als je ervan houdt. Als je deze film online opzoekt valt hij overal in het humorgenre, maar dat klopt niet. Hij is nergens grappig, het is echt meer een speelfilm. De foto op de hoes doet denken aan een klassieke romcom, maar in Admission ligt de nadruk absoluut niet op de romantische verhaallijn. Dat, en ook de verhaallijn over haar moeder, zijn zijsporen. Het belangrijkste in dit verhaal is het werk van Portia en haar passie daarvoor, alles wat ze doet om de juiste leerlingen op de juiste plaats te krijgen. Het is geen slechte film, en ik had geen neigingen om hem vroegtijdig uit te zetten, maar het was wel iets heel anders dan ik had verwacht op basis van de omschrijving en hoes. ‘Best aardig’ zijn de juiste woorden hier, niet meer en niet minder dan dat.

Heb jij Admission al gezien? Zo ja, wat vond je ervan?