Recensie: Olive Kitteridge

Olive Kitteridge is een miniserie van HBO, welke bestaat uit 4 afleveringen. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Elizabeth Strout en speelt zich af in Maine. We zien 25 jaar uit het leven van Olive en haar man Henry. Olive is niet echt het type ‘ideale vrouw’. Ze is gevat, lomp en kent geen emoties, en als kijker kom je er langzaam achter waarom ze zich zo gedraagt. Henry daarentegen is de liefste man die een vrouw zich kan wensen. Romantische kaartjes, een bos bloemen, hij heeft werkelijk alles over voor zijn Olive. De prestaties van hun zoon Christopher zijn goed, maar nooit goed genoeg voor Olive. Christopher lijdt erg onder zijn moeders gedrag, en haar bijzondere relatie met zijn vader. Huize Kitteridge en Maine krijgen bovendien te maken met dood, verboden affaires, zelfmoord, misdaad en depressie. Genoeg ingrediënten voor vier uur drama dus!

 

Het eerste wat ik dacht na het kijken van Olive Kitteridge was: wow, wat is dit goed! Oke, Frances McDormand (Olive) heeft een Oscar gewonnen, en Richard Jenkins (Henry) is voor een Oscar genomineerd, en ja de serie is geschreven en geproduceerd door Emmy Award-winnaars, maar dit betekent eigenlijk nog niets. Hoge verwachtingen moeten ook waar gemaakt worden, en dat doet Olive Kitteridge zeker. Alles aan deze miniserie klopt gewoon. Het acteerwerk van McDormand en Jenkins is geweldig, en het samenspel echt uitmuntend. Ondanks haar lompe karakter krijg je toch feeling met Olive. Het verhaal is origineel en onvoorspelbaar. En aan drama geen gebrek. Doordat het een miniserie is, zijn niet alle verhaallijnen tot in detail uitgewerkt en blijven er open eindjes, waar ik me soms aan kan ergeren, maar hier totaal niet vervelend vond. De makers hebben hierin precies de juiste balans gevonden. De muziek maakt het af, en zorgt voor nog meer sfeer. Het enige wat ik kan zeggen, is: ga deze serie kijken. Vier uur sterke drama gegarandeerd.