Recensie: Een heel bijzonder meisje RECENSIE

Als Alicia elf jaar oud is, sluiten haar ouders zich aan bij Casa Nostra: een groep mensen met een eigen vakantie-eiland in Italië. Op dit eiland vieren ze elk jaar zomervakantie. Ze werken met elkaar en feesten met elkaar. Dit gebeurt onder de leiding van één vrouw, de mooie Sofia. Samen met haar zonen is ze het middelpunt van de groep en iedereen heeft ontzag voor haar. Voor Alicia is het een groot avontuur waar ze samen met haar vader steeds verder in getrokken wordt. Haar moeder heeft meer moeite met het losbandige en soms ook gevaarlijke leven op het eiland en binnen de groep, maar ze kan niet anders dan zich erbij neerleggen. Wanneer de vader van Alicia een grotere rol krijgt binnen Casa Nostra, staat ook de rest van het jaar in het teken van de groep. Totdat een gebeurtenis ervoor zorgt dat ze uit de groep worden gezet en Alicia en haar familie hun gewone leven weer moeten oppakken.

Een heel bijzonder meisje is geschreven in briefvorm. Alicia schrijft in haar gedachten een brief aan Sofia. Deze gedachtestroom bevat alle herinneringen die Alicia heeft over haar tijd bij Casa Nostra. Leuke, bijzondere momenten, maar ook de gevaarlijke en twijfelachtige gebeurtenissen. Allemaal door de ogen van de opgroeiende Alicia die het eigenlijk allemaal heel spannend vindt. De schrijfstijl maakt de manier van vertellen bijzonder, maar niet altijd even makkelijk leesbaar. Op sommige momenten in het verhaal vergeet je als lezer dat het een brief is, wat voor verwarring kan zorgen. Dit wordt goed gemaakt door de beschrijvende schrijfstijl van de auteur. De zomerse feesten en activiteiten op het eiland komen heel realistisch over. Je krijgt als lezer het gevoel dat je erbij bent en voelt bijna de zonnestralen op je huid en daarbij ook het contrast als ze weer in het grijze Nederland zijn en het normale leven weer begint. 

Het afsluitende deel van het verhaal is het meest indrukwekkend. Dan pas wordt het zichtbaar wat een impact het leven in de groep op iedereen in het gezin heeft gehad. Het wordt heel genuanceerd verteld, maar tussen de regels door krijg je als lezer mee wat de invloed kan zijn van het leven in een sekte. Als lezer vraag je je af wat er nu zo bijzonder aan Sofia en Casa Nostra is. Met enig inlevingsvermogen geeft het verhaal daar antwoord op. De rol van de moeder kan enige frustratie oproepen. Ze is duidelijk tegen het leven in de groep, maar gaat er toch in mee. Vooral omdat haar man hierop aandringt, maar het zet je als lezer aan het denken; hoe zou je zelf in zo'n situatie reageren? Bijzonder is het epiloog waarin Anna van Praag uitlegt wat de autobiografische waarde van het verhaal is. Dan begrijp je het vertellen in briefvorm ook beter. Een heel bijzonder meisje is een apart, verbazingwekkend en indrukwekkend verhaal.