Recensie: Krampus RECENSIE

De periode rondom de feestdagen vraagt om verhalen, waar je gezinnen, eenzame personen of geliefden volgt op hun zoektocht naar de ultieme kerstgedachte. Om die reden wordt je rond deze dagen overspoeld met films, boeken en kerstspecials hierover. Schrijver Brom besloot het over een andere boeg te gooien en schreef een horrorverhaal over een demon, die tevoorschijn komt, wanneer juist alle hoop op de kerstgedachte verloren is. Regisseur Michael Dougherty ('Trick ‘r Treat') transformeerde dit verhaal tot een uiterst smaakvolle verfilming.

Het is kerstavond en het gezin zit bij elkaar voor het diner op kerstavond. Het is al gelijk duidelijk dat de gezinssituatie niet idyllisch is, door de vele discussies die aan tafel al gevoerd worden. De ruzies gaan van kwaad tot erger en jonge Max raakt hierdoor ontgoocheld. Hij besluit kerst de rug toe te keren en spreekt hiervoor een soort wens uit. Wat Max niet weet, dat zijn wens de oude demon ‘Krampus’ oproept, een wezen die rond kerst de ongelovigen afstraft. De hel breekt natuurlijk los en het gezin moet nader tot elkaar komen om ten strijde te trekken tegen Krampus.

‘Krampus’ begint zoals elke kerstfilm met een zeer herkenbare familiesituatie met ruzies en dingen die mislopen. In eerste instantie heb je als kijker meer het idee dat je in een komische drama film bent terechtgekomen in plaats van een horrorfilm. Daardoor komt het verhaal wat traag op gang. Dougherty laat de kijker het verhaal beleven door de ogen van de jonge Max, die moet zien te overleven in een disfunctionele familie. Het verdriet van Max is voelbaar en ook de andere personages met hun eigenaardigheden zijn mooi neergezet. Je krijgt een goed beeld, van wat er in het gezin allemaal misloopt. Een interessante personage hierbij is de oma van Max, die al eerder met Krampus te maken heeft gehad. Via haar leren we over de huiveringwekkende geschiedenis van dit monster.

De omgeving is sfeervol en adembenemend met een donkere wereld verborgen onder een dik pak sneeuw. Ook de storm die opsteekt, draagt bij aan de sfeer van de film. Dit levert hele mooie scenes op, bijvoorbeeld wanneer iemand onder een auto schuilt, wanneer Krampus langs loopt. Met een muziekje dat gelinkt is aan kerst, levert dit één van spookachtige scenes op. De constante dreiging en gevaar met de vrolijke sfeer die bij kerst hoort, is hierbij mooi in balans. Extra leuk hierbij, is dat de legende over Krampus eveneens een knipoog is naar ons Sinterklaasfeest.

De diverse monsters zijn passend in de sfeer van de film en gerelateerd aan kerst. Zo hebben we enge beren met scherpe tanden, duivelse clowns en moordlustige Gingerbreads (kerstkoekjes in de vorm van een mens). Ook Krampus zelf wordt neergezet als een soort kruising tussen een kerstman en een duivel (compleet met hoorns).  Wel zijn de figuren zo geportretteerd dat de film geschikt is voor een publiek van 12 jaar en ouder (en niet voor 16 jaar en ouder). De film wordt nergens echt bloederig en dit maakt het verhaal geschikt voor een breed publiek.

Concluderend is 'Krampus' een sfeervolle horrorfilm, die door de afwezigheid van bloederige scenes, geschikt is voor een breder publiek. De personages zijn interessant en genres, zoals humor, drama en horror zijn mooi in balans. Een heerlijke film voor de donkere en regenachtige avonden.