Recensie: Three Generations RECENSIE

In Three Generations volgen we Ray. Zij leeft samen met haar moeder en oma. Al sinds Ray jong was, weet ze al dat ze in het verkeerde lichaam is geboren. Ze weet het zeker, ze wilt een jongen worden. Dit besluit leidt tot een zoektocht naar de biologische vader van Ray, want hij moet hier toestemming voor geven, waarin oma, moeder en Ray zelf worstelen met hun eigen identiteit. De film gaat over het besluit van Ray en de veranderingen die dit met zich meebrengt.

Wow, wat een mooi plot, dat is wat je gelijk denkt bij Three Generations. Dit is zo'n film waar weinig in gebeurd, maar eigenlijk ook heel veel. Het zijn de kleine momenten die ertoe doen. Een aangename film om eens lekker weg te kijken op de bank. Het is natuurlijk super belangrijk dat films zoals deze worden gemaakt, films die grenzen op zoeken en die glashard laten zien wat de invloed van transgender zijn heeft op de mensen om Ray heen. Zoals bijvoorbeeld bij haar moeder, die in het begin van de film al heel ver lijkt te zijn in het acceptatieproces, maar naarmate de film vordert toch nog een emotionele achtbaan doorloopt. En dan is er nog Ray's oma, die niet goed begrijpt waarom al deze veranderingen toch zo nodig zijn en waarom dat allemaal nu moet. Kracht in de film is Ray zelf, gespeeld door Elle Fanning, die haar rauwe emoties perfect neerzet. De weg die Ray doorloopt is daardoor goed te voelen voor de kijker. Zij draagt Three Generations op handen en laat daarmee nogmaals zien hoe getalenteerd de familie Fanning is in de film business. Naast Elle Fanning is er verder een mooie sterrencast, waarin Naomi Watts de moeder speelt en Susan Sarandon de oma. Ook zij zetten beiden sterke prestaties neer. 

Het grootste minpunt aan de film is dat de film weliswaar de grenzen opzoekt, maar nog wel op veilig terrein blijft. Wanneer er net een echt spannend gesprek ontstaat, zoekt de film gauw de kant op van humor en daarmee laten ze kansen liggen. Zo is er een moment in de film waarin duidelijk wordt hoe erg Ray wordt gepest met haar transgenderbestaan en wanneer zij thuiskomt bij haar oma en moeder en ze iets kouds uit de vriezer moeten halen voor haar blauwe oog. Als Ray uiteindelijk met een bevroren kip op haar blauwe oog zit, slaat de stemming al gauw om in grappen en grollen. Jammer, dit zijn gemiste kansen. De nadruk van de film ligt dan ook niet op het opzoeken en verleggen van de grenzen, maar meer op de dynamiek in de familie zelf. Hoopvol is daarin dat de familie flink wat ruzie maakt, maar altijd weer bij elkaar terugkomt en dus een zeer hechte band heeft.

Three Generations is een warme film, zodra de aftiteling begint heeft de kijker een glimlach op zijn of haar gezicht.