Recensie: Hidden Figures RECENSIE

Al op jonge leeftijd blijkt Katherine Johnson een geweldige wiskundeknobbel te hebben. Een geweldige carrière ligt in het verschiet – ware het niet dat Katherine een zwarte vrouw is in het gesegregeerde Amerika. Ze krijgt een baan als computer bij NASA; een term die toen nog betrekking had op mensen in plaats van machines. Met haar collega's en vriendinnen Dorothy Vaughan en Mary Jackson maakt ieder er het beste van en grijpt ze de kansen die op haar pad komen. Zo weten de dames langzaam op te klimmen binnen de witte mannen-organisatie.

Tijdens de Oscaruitreiking van dit jaar werd Moonlight verkozen tot Beste film. De film over zwarte achterbuurt-jongeren die worstelen met hun identiteit, was voor velen een verrassende winnaar. Behalve dat Moonlight gewoon een sterke film is, had de winst mogelijk te maken met de kritiek op het gebrek aan etnische diversiteit bij de Oscars. Opvallend was dan ook dat dit jaar drie 'zwarte films' in de race waren voor de titel 'Beste Film'. Naast Moonlight en de toneelwerking Fences was dat ook Hidden Figures (regisseur: Theodore Melfi).

Hidden Figures zou geen vreemde keus geweest zijn voor het ontvangen van het felbegeerde beeldje. De film bevat alle elementen voor een Oscarwinnaar. Zo wordt een inspirerend verhaal verteld uit de Amerikaanse geschiedenis. De sterke hoofdrollen worden gespeeld door drie zwarte vrouwen, die stoer afrekenen met het onrecht dat hen wordt aangedaan. Dat leidt tot triomfantelijke juichmomenten. Bijvoorbeeld wanneer Katherine's leidinggevende het bord boven de gescheiden toilet van de muur slaat. Katherine (Taraji P. Henson) verloor namelijk dagelijks kostbare minuten doordat ze naar de andere kant van het terrein moest voor de wc. Maar, zegt hij: "Bij NASA plassen we allemaal dezelfde kleur."

Tegelijkertijd zijn juist die juichmomenten ook de mindere punten in de film. Zoals films dat soms kunnen doen, wordt het verhaal hier en daar gereduceerd tot een wel heel simpel detail. Zo krijgt Dorothy (Octavia Spencer) de allereerste mega-computer aan de praat met het verwisselen van een stekkertje. Ook zit de film eigenlijk te vol om goed stil te kunnen staan bij de overwinningen van de dames. Belangrijke  gebeurtenissen, zoals wanneer Mary (Janelle Monáe) bij de rechter voor elkaar krijgt dat ze onderwijs mag volgen aan een witte school, ben je bijna meteen vergeten omdat er alweer zoveel meer te vertellen is. Want er gebeurt van alles op het toneel van de wereldpolitiek, en de dames hebben ook nog een privéleven waar aandacht aan besteed moet worden...

Maar het zijn wel de details in Hidden Figures die het onrecht haarscherp in beeld brengen – zowel het onrecht tegen kleurlingen als tegen vrouwen. De kleine pesterijtjes, bijvoorbeeld dat Katherine niet de gemeenschappelijke koffiekan mag gebruiken en haar eigen 'zwarte' koffiepot krijgt. De zinloosheid en bijkomende frustratie van uitgesloten worden 'omdat het niet hoort'. De terloopse opmerkingen van verbazing over wat 'jullie soort mensen' wel of niet zouden kunnen. Situaties die helaas ook vandaag de dag nog voorkomen. Dit maakt dat Hidden Figures ook nu nog een relevant verhaal te vertellen heeft.