Recensie: Logan RECENSIE

Het is 2029 en de afgelopen twintig jaar is er geen enkele mutant meer geboren. Een aftakelende en verbitterde Logan rijdt in Texas rond met een limousine om in zijn levensonderhoud te voorzien. Ergens net over de grens met Mexico ontfermen Caliban en hij zich over de zieke Professor X. Wanneer hij aangeklampt wordt door een vrouw die dringend zijn hulp nodig heeft, wil hij er liever niks mee te maken hebben. Als blijkt dat zij zich ontfermt over een jong meisje met dezelfde krachten als hijzelf, raakt hij tegen zijn wil in toch betrokken en probeert haar te beschermen tegen het lab dat haar creëerde.

Hoewel het plot van Logan op zichzelf geen hoogvlieger is -er zijn slechteriken die een meisje achterna zitten en dat meisje moet uiteraard worden beschermd-, is wat regisseur James Mangold ermee gedaan heeft dat wel. Het is een donker verhaal geworden, wat atypisch voor een superheldenfilm. De setting is realistisch, de locaties zijn herkenbaar en op de gaven van de mutanten na is er verder belachelijk weinig futuristisch aan. Mangold heeft gekozen voor een grimmige beeldvoering die het pessimisme van het hoofdpersonage weerspiegelt. De combinatie van dat alles werkt wonderwel.

Daarbovenop spat de actie van het scherm. Al tijdens de eerste scène wordt er stevig geknokt en doorboort Logan enkele types die hem onvriendelijk bejegenen terwijl hij zijn roes uitslaapt in zijn limousine en de actie zet zich doorheen de hele film verder. Mangold speelt zelfs met het westerngenre en heeft er een eerbetoon aan de film Shane uit 1953 in verwerkt. Wie goed oplet herkent naast de beelden op het televisiescherm in een hotelkamer ook de verhaallijn van de western wanneer Logan bij de familie Munson terechtkomt. Hier en daar is er in de film een rustmoment waarin de onderlinge relatie tussen de personages belicht worden. Het gekibbel tussen Logan en Professor X dat voort komt uit wat een soort ongemakkelijke vader-zoonrelatie lijkt te zijn geworden doorheen de jaren en de gespannen verhouding tussen Laura en de vermoeide mutant, geven de zwanenzang van Wolverine de nodige diepte. Hoewel het geen film is om vrolijk van te worden, zit er toch de nodige onderhuidse humor in. Sarcasme en een dosis cynisme zijn de personages niet vreemd.  

Hugh Jackman kroop voor deze film een laatste maal in de huid van Wolverine. Na negen keer zegt hij vaarwel tegen de rol die hem mee op de Hollywoodkaart zette en het is absoluut een waardig afscheid. Jackman mocht het donkere kantje van zijn personage extra uitspelen, het broeierige blijft echter achterwege en werd vervangen door de nodige dosis melancholie en zelfmedelijden. Het gaat slecht met Logan, hij geneest niet meer snel en het adamantium in zijn lijf is hem langzaam aan het vergiftigen. De toekomst zegt hem weinig en het liefst zou hij de tijd die hij nog heeft op zee slijten. Jackman zet op superbe wijze een superheld op z'n retour neer. Het verhaal van Wolverine loopt ten einde, maar niet voor Jackman hem z'n laatste gloriemoment geeft.

Niet alle eer kan echter naar Hugh Jackman gaan. Ook Patrick Stewart, die met deze film afscheid neemt van Professor X, zet een knalprestatie neer. Charles Xavier lijdt aan een hersenziekte en dat maakt hem met zijn telepathische krachten levensgevaarlijk. De professor is het niet eens met het feit dat hij door Caliban verzorgt moet worden en lijkt soms wat verward. Toch valt er niet met hem te spotten, hij spreekt Logan constant tegen, ligt heerlijk dwars en zit boordevol ongevraagd advies. Patrick Stewart zet een mopperende en eigengereide versie van Charles Xavier neer, maar hij gelooft nog wel in de toekomst van Laura. Een rol die wordt gespeeld door Dafne Keen. De nog piepjonge actrice weet op heerlijke wijze stand te houden tussen toppers Jackman en Stewart. Ze zet de vluchtende, onaangepaste en vooral vastbesloten Laura best geloofwaardig neer. Ze is prominent aanwezig doorheen de hele film, is soms een beetje beangstigend en staat ook in de actiescenes haar mannetje. Nergens komt het gekunsteld over en dat is knap.

Wie op zoek is naar een minpuntje in het verhaal, kan dat vinden in de bizarre tegenstander die halverwege de film nog even wordt gelanceerd. Het was vast als verrassingselement bedoeld, maar mist helaas doel en de film had best zonder gekund. Verder is Logan een topfilm die een eigenzinnig beeld schetst van een superheld die toe heeft gegeven aan het verval. De laatste Wolverine-film doet de kijker tevergeefs verlangen naar meer. Gelukkig is er Laura en dat geeft hoop.