Recensie: Woodshock RECENSIE

Recensie: Woodshock

De 35-jarige Theresa (Kirsten Dunst) helpt haar moeder te sterven door haar een krachtige drug te geven. Hierna verliest Theresa zichzelf in haar verdriet. Ze kan het verlies moeilijk verwerken en kampt met schuldgevoel. Ze probeert haar gevoelens te onderdrukken door zelf cannabis te gebruiken. Theresa dwaalt steeds verder af van de realiteit. In haar omgeving doen de mensen hun best om haar te bereiken, maar ze raakt steeds meer geïsoleerd. Ook sterft er door haar toedoen een tiener die ze de verkeerde bestelling meegeeft in de medicinale cannabisshop waar ze werkt. Woodshock is de eerste film van de zussen Mulleavy die achter het modelabel Rodarte zitten.

Door de hele film heen is het beeld een beetje flou, alsof er een constante waas over het leven van Theresa hangt. Het roept een soort vintage gevoel op dat na verloop van tijd de kijker een beetje op de zenuwen gaat werken. Het is allemaal mooi en artistiek in beeld gebracht, toch is het juist daar dat filmmakers Kate en Laura Mulleavy zich vergalopperen. De intenties zijn goed, maar een kortfilm was wellicht een beter format geweest om dit verhaal in te vertellen. Er wordt redelijk veel gevraagd van de concentratie van de kijker, hoe kunstzinnig de beelden ook mogen zijn. Het spel met licht is prachtig en er wordt op slinkse wijze met plantenmotieven gespeeld in de verschillende frames. Helaas vraagt een goed verhaal meer dan alleen esthetische plaatjes. Het kill your darlings-principe had de plot kunnen uitpuren en de zweverigheid kunnen beperken.  

Kirsten Dunst doet haar uiterste best om de film overeind te houden en weet met momenten ook echt indruk te maken. Zo is er de scène waarin ze de hele keuken ondersteboven keert en die waarin ze op haar blote voeten in de tuin aan de slag gaat om palen ze zetten, waarna ze een tweede versie van zichzelf lijkt te zien. Toch kan Dunst niet alle schapen op het droge helpen. Ze lijkt wat verloren te lopen in de sfeer die de zussen willen oproepen. Die blijft te vlak, er zit weinig beweging in de staat waarin Theresa vertoeft en dat kan zelfs Dunst niet goed maken. Ze biedt echter weerwerk en is zo expressief als het script toelaat. De actrice heeft zich duidelijk ingeleefd, helaas verdrinkt die prestatie in de eentonigheid van de plot. Het is Pilou Asbæk die als Keith, de egocentrische werkgever van Theresa, wat leven in de brouwerij brengt. Hij flirt er ongevraagd op los en is in wezen gewoon een ettertje. Ook Steph DuVall die de zieke Ed speelt, draagt wezenlijk bij aan de film. Hij heeft slechts een bijrol, maar weet de kijker er wel van te overtuigen dat zijn pijn echt is.  

De natuur speelt een grote rol in het verhaal. Het bos komt in de eerste beelden al aan bod. Teresa is er ooit in haar jeugd tijdens een wandeling haar moeder kwijtgeraakt en nu ze haar voorgoed kwijt is, keert ze er in haar hallucinaties steeds weer terug. Bovendien is de vriend van Theresa een houthakker. Ze vraagt hem of hij ooit spijt heeft gehad van het kappen van de bomen. Een duidelijke referentie naar Theresa die haar moeder assisteerde bij haar zelfdoding en het begin van haar guilt trip.

Woodshock pretendeert een thriller te zijn, toch is de spanning meestal ver te zoeken. Er hoort eerder het ondefinieerbare label arthouse op te kleven. Op het einde is er een soort stroomversnelling waarin het uit de hand loopt en even gewelddadig wordt. Daar houdt het echter op. Er is geen echte opbouw naar dit moment, hierdoor is het een gemiste kans om het verhaal een extra element mee te geven.

Woodshock is een film met potentieel die helaas ontaardt in een te lange trip door het woud en vooral het schuldgevoel van hoofdpersonage Theresa. De opbouw naar de klapper op het einde had meer gradueel mogen zijn om het tempo ten goede te komen. Kate en Laura Mulleavyhebben oog voor gestileerde cinema, maar mogen nog wat oefenen voor ze zich aan hun volgende langspeelfilm wagen.

Recensie: Woodshock