Recensie: Manifesto RECENSIE

Recensie: Manifesto - Julian Rosefeldt

Manifesto is een eerbetoon aan verschillende (kunst-)manifesten van de negentiende en twintigste eeuw. Rosefeldt laat verschillende leidende denkbeelden over kunst en de maatschappij terugkomen in dertien verschillende personages variërend van een dakloze man tot een kunstverzamelaarster. 

Het verwarrende voor de kijker is dat de personages visueel iets anders lijken uit te beelden dan hetgeen ze verkondigen. Zo spreekt een vrouw op een begrafenis over kunst in plaats van over de overledene en bidt een vrouw aan de eettafel met haar gezin vooral voor hoe kunst er volgens haar uit moet zien in plaats van voor haar gezin of als dank voor de maaltijd. Toch is het zo goed met elkaar geïntegreerd dat het toch in elkaar past en een logisch verhaal vormt. In Manifesto komen veel verschillende werelden terug en worden de contrasten tussen de levens van de diverse personages tegelijk uitvergroot en verbonden. Uitvergroot door de grote verschillen tussen de verschillende personages, bijvoorbeeld een dakloze en een zeer rijke kunstverzamelaar en de fabrieksarbeider en de choreograaf. Maar verbonden door hun mening over kunst ook al liggen deze soms ver uit elkaar. 

Alle personages worden gespeeld door Cate Blanchett die hiermee wederom laat zien wat een geweldig talent ze heeft. Ze weet alle personages zeer geloofwaardig neer te zetten, je ziet als kijker het personage en niet de actrice. Dit is een zeer knappe prestatie gezien de hoeveelheid personages die ze in Manifesto neerzet. De samenwerking met Blanchett is wellicht de sterkste keuze die Rosefeldt heeft gemaakt voor dit project. Zowel in haar acteerwerk als met haar stem die ook als voice-over wordt gebruikt zet Blanchett een sterk beeld neer en weet ze door te dringen tot de kijker. 

Tussen de verhaallijnen door gebeurd er visueel ook heel veel door de plaats waar Rosefeldt zijn personages neerzet. De dakloze man zwerft bijvoorbeeld op een enorm verlaten en vervallen fabrieksterrein wat zijn personage extra indrukwekkend maakt. Maar ook het uitvergroten van het aantal schermen bij de beursmedewerkster en de enorme gebouwen waar de fabrieksarbeider langsrijdt onderweg naar haar werk. Ook het vervormen van dagelijkse voorwerpen zoals een wenteltrap die zo geschilderd is dat het een gekleurde spiraal lijkt van bovenaf gefilmd maken dat de film blijft verrassen.

Manifesto is door zijn wisselende personages en de verschillende denkwijzen over de kunst en maatschappij die naar voren komen een film die je aan het denken blijft zetten. Eén keer kijken is ook niet voldoende om alles te volgen en tot je door te laten dringen. Dit maakt ook dat hij niet snel zal vervelen en de moeite waard is om nog eens te bekijken. Als een echt kunstwerk dus. En zoals de meeste kunst is het een kwestie van smaak of deze film iets voor je is. Manifesto is daarom niet een film die door een heel breed publiek gewaardeerd zal worden. Maar voor de liefhebber van kunst, experimentele films en natuurlijk van Julian Rosefeldt en/of Cate Blanchett is Manifesto een aanrader.

Recensie: Manifesto - Julian Rosefeldt