Recensie: Un beau soleil intérieur RECENSIE

Recensie: Un beau soleil intérieur

Isabelle is een gescheiden kunstenares die zich afvraagt of haar zoektocht naar de ware liefde wel zinvol is. Ze gaat met verschillende mannen een affaire aan maar lijkt maar niet te kunnen vinden wat ze zoekt in een man. Uiteindelijk bezoekt ze een new-age therapeut in de hoop antwoord te krijgen op haar vragen.

Un beau soleil intérieur is een film die je aan het denken zet. Dit kan twee kanten op gaan, positief of negatief. Positief is dat de kijker aan het werk wordt gezet en dat er ruimte is voor eigen interpretatie. Negatief is dat het verhaal an sich misschien wel niet interessant genoeg is en de kijker daarom op zoek gaat naar een eigen interpretatie. Of misschien is het verhaal wel interessant genoeg maar de uitwerking ervan niet. Het is nogal een tegenstelling dat in een film waarin het meeste zeer expliciet in beeld komt of wordt gezegd de kijker zo op zoek moet naar meer diepgang. Of het een positief of negatief punt is zal per kijker anders zijn, vooral een kwestie van smaak dus.

Dit gevoel van gebrek aan diepgang in Un beau soleil intérieur lijkt vooral te komen door het gebrek aan diepgang wat Isabelle laat zien. Ze lijkt een zeer naïeve kijk te hebben op mannen en liefde in het algemeen en lijkt haar hele identiteit op te hangen aan de liefde. Dit lijkt meer passend bij een 16-jarige puber dan bij een volwassen vijftiger met een dochter en een carrière. Aan de andere kant is dit geloof in ware liefde ook weer mooi. Het advies wat Isabelle aan het einde van haar therapeut krijgt is een mooie levensles voor iedereen en is een passende afsluiting voor deze film.

De dialogen in Un beau soleil intérieur zijn het belangrijkste in de film. Soms zijn ze we wat aan de lange kant maar doorgaans intrigerend door hun eerlijkheid en openheid. Alsof dingen worden uitgesproken die veel mensen wel eens denken maar niet durven te zeggen. Er is niet een heel duidelijk begin of einde van het verhaal. Alsof de kijker midden in het leven van Isabelle binnenvalt en ver voor het einde weer vertrekt. Toch geeft dit geen vervelend gevoel en is het passend bij de onafgeronde zoektocht van Isabelle.

Een groot pluspunt van Un beau soleil intérieur is de cast. Natuurlijk moeten hier Juliette Binoche en Gerard Depardieu genoemd worden. Depardieu is alleen aan het einde te zien maar heeft met zijn dialoog met Isabelle wel een sterke impact op het verhaal en zorgt voor een mooie afronding van de film. En niets dan lof voor hoofdrolspeelster Juliette Binoche die ook deze rol weer zo geloofwaardig weet neer te zetten. Ze speelt niet de wanhopig op zoek naar liefde zijnde kunstenares. Dat maakt het gemakkelijk met haar meeleven maar je kan je ook aan haar afhankelijkheid irriteren.

Alles bij elkaar is Un beau soleil intérieur een prima film, niets meer en niets minder.

Recensie: Un beau soleil intérieur