Recensie: Thelma RECENSIE

Recensie: Thelma

De film Thelma volgt een Noorse studente in Oslo die daar voor het eerst is gaan studeren. Ze komt uit een zwaar religieus gezin en heeft dus geen idee hoe het studentenleven eruit gaat zien voor haar. Ze maakt redelijk snel vrienden en komt in de verleiding zondige dingen te ondernemen, zoals alcohol drinken en roken. Wat haar het meeste dwars zit, is dat ze voorzichtig aan verliefd wordt op een ander meisje. Dit valt samen met verschillende nare gebeurtenissen, zoals onverklaarbare aanvallen, verwant aan epilepsie.

Vrij snel wordt duidelijk dat de achterliggende gedachte van regisseur Joachim Trier uitgingen naar de beklemmende houding van streng religieuze ouders. Het geloof wordt van twee kanten belicht: haar ouders, waarbij haar moeder zich volledig lijkt vast te klampen aan de ‘regels’ die bij de religie horen en haar vader tegenstrijdige gevoelens vertoont tussen oprecht bezorgd zijn en het geloof aanhangen, en haar studiegenoten, die de religie al vrij snel verwerpen en hiermee durven spotten. Thelma lijkt niet te weten wat ze met deze onzekerheid moet doen.

Thelma is natuurlijk al snel als een ‘nieuwe Carrie’ te bestempelen, omdat Carrie ook gaat over een streng religieus meisje met bovennatuurlijke krachten. Toch is Thelma zeker anders dan Carrie. De sfeer in Thelma is koeler, afstandelijker en de film heeft niet de nadruk gelegd op het beangstigende, maar eerder op de wetenschap over de ‘ziekte’ van Thelma. Tot hoever de gebeurtenissen die Thelma meemaakt als ziekte bestempeld kunnen worden, is aan het einde van de film een grote vraag.

Het gekke aan deze Noorse arthouse film, is dat het eigenlijk alle elementen heeft om bij ‘de grote’ psychologische horrorfilms te horen, op één aspect na: het gemist van het bovennatuurlijke. In maar een paar scènes komt dit bovennatuurlijke terug, maar in veel scènes draait het puur om de coming of age en de ontluikende seksualiteit van Thelma. Zeker mooi, maar anders dan je misschien zou verwachten als hij in het rijtje van Carrie, Grave en The Witch wordt genoemd.

De film is voornamelijk prachtig te noemen door de kleine scènes die veel meer indruk lijken te maken dan de grote scènes, zoals wanneer Thelma liefkozend een haar van een meisje op haar kussen bewaart. Daarnaast is het acteerwerk van Eili Harboe, die de rol van Thelma vertolkt, een groot pluspunt in deze film. Het is een typisch Scandinavische film door de manier van filmen en de aandacht dat wordt besteed aan het eenvoudige. Thelma is zeker een film om te onthouden, een Noorse arthouse waar veel mensen van kunnen genieten.

 Recensie: Thelma