Recensie: The shape of water RECENSIE

Recensie: The Shape of Water

The Shape of Water is een modern sprookje dat zich afspeelt in het Amerika van de jaren zestig, tegen de achtergrond van de Koude Oorlog en vertelt het verhaal van Elisa. Elisa kan niet praten, werkt in een beveiligd laboratorium van de overheid en brengt haar vrije tijd door met haar beste vriend Giles. Maar haar leven verandert drastisch als ze samen met haar collega Zelda een geheim experiment in het laboratorium ontdekt.

A fairy tale for troubled times. Zo noemt de meesterlijke verhalenverteller Guillermo del Toro zijn nieuwste film. Met alle ellende in de wereld is het heerlijk om je te laten onderdompelen in een sprookje. Dat is de Mexicaanse filmregisseur met The Shape of Water zeer zeker gelukt. De film is nog maar net begonnen en je waant je al in een spectaculaire onderwaterwereld.

Elisa Esposito (Sally Hawkins) is als baby ten vondeling gelegd en kan niet praten. Maar dat weerhoudt Elisa er niet van om te leven. Ze houdt van het leven. Ze heeft een open blik op de wereld, maar ze is absoluut niet naïef. Daardoor is zij een boeiend personage. Naast Elisa woont Giles (Richard Jenkins). Hij en Elisa zijn niet alleen buren, maar ook beste vrienden. Ze hebben een hechte band. In het laboratorium werkt Elisa samen met Zelda Fuller (Octavia Spencer), een Afro-Amerikaanse vrouw met een hart van goud.

Sally Hawkins zet een indrukwekkende prestatie neer. Elisa kan niet praten, dus communiceert ze met gebarentaal. Sally Hawkins doet dit zo vlot, dat het lijkt alsof ze altijd zo communiceert. Natuurlijk kun je deze gebaren oefenen, maar hoe zij ook met haar gezichtsuitdrukkingen elke juiste emotie weet te tonen, is knap. De enorm talentvolle Richard Jenkins is briljant als de homoseksuele Giles, die je vanaf minuut één in je hart sluit. Hoewel Giles de komische noot is in de film, maakt Richard Jenkins van hem geen karikatuur. Octavia Spencer speelt Zelda. Niet alleen heeft Octavia Spencer, naast Richard Jenkins, de leukste teksten; de teksten lijken ook speciaal voor haar te zijn geschreven. Een andere actrice in deze rol is haast niet voor te stellen.

In The Shape of Water komt Elisa in aanraking met een geheim experiment. Dit blijkt een mysterieus amfibisch wezen te zijn. Elisa probeert op verschillende manieren met hem contact te maken. Uiteindelijk begint het wezen Elisa te vertrouwen en er ontstaat een diepe connectie. Ze kunnen beide niet praten, maar toch kunnen ze met elkaar communiceren. Voor hen allebei opent er zich een heel nieuw perspectief.

Ook de acteerprestaties van Michael Shannon en Doug Jones moeten worden vermeld. Michael Shannon speelt Richard Strickland, of zoals Zelda hem noemt: Mr. I pee with my hands on my hips. Michael Shannon zet Strickland niet alleen heel creepy neer, er gebeurt ook iets als hij een ruimte binnenstapt. Je weet niet wat hij van plan is, wat regelmatig voor onderhuidse spanning zorgt. Doug Jones kruipt letterlijk in de huid van het amfibisch wezen. Hij is zo’n beetje gespecialiseerd in dit soort rollen. Eerder deed hij dit al in films als Hellboy en El laberinto del fauno. Dat is ook wel te zien, want hij beweegt goed in het pak en zet zo een heel realistisch, sterk, mooi wezen neer.

Naast het hoofdverhaal brengt Guillermo del Toro ook belangrijke thema’s als homoseksualiteit en racisme onder de aandacht. Niet alleen deze thema’s en het ontroerende verhaal, ook de muziek, de prachtige setting en de sterke dialogen, maken van The Shape of Water een waar meesterwerk. This fairy tale for troubled times is de moeite van het kijken meer dan waard.

Recensie: The shape of water