Recensie: Hannah RECENSIE

Recensie: Hannah

De echtgenoot van Hannah moet naar de gevangenis. Hierdoor moet Hannah niet alleen haar hele leven aanpassen maar ook leven met de gevolgen van zijn daden waar ze op de meest onverwachte momenten mee geconfronteerd wordt.

De kracht van Hannah zit hem in de eenvoud van de film. Je ziet Hannah in haar dagelijkse leven en juist hierin en in de dingen waarin ze zich moet aanpassen wordt haar verdriet zichtbaar. Er gebeurd niet heel veel in de film en er wordt niet veel uitgelegd. Hierdoor is er veel ruimte voor invulling door de kijker maar soms is het gebrek aan informatie ook wat storend. Er wordt bijvoorbeeld niet genoemd waarom haar man naar de gevangenis moet. Tussen de regels door ontstaan er wel vermoedens, bijvoorbeeld door een moeder van een slachtoffer dat aan de deur komt of door foto’s die Hannah vindt.

De traagheid van het verhaal is iets wat niet iedereen zal kunnen waarderen. Ook is er niet een duidelijk begin of einde. In de eerste scenes is Hannah’s man bijvoorbeeld nog niet in de gevangenis en het einde is vrij abrupt. Doordat er veel informatie indirect wordt gegeven is ook niet alles even duidelijk wat toch een afbreuk is op het kijkplezier. Maar dit zal niet voor iedere kijker gelden. Sommigen zullen dit mysterieuze juist als een pluspunt in de film zien.

Hoofdrolspeelster Charlotte Rampling laat in Hannah zien dat goed acteerwerk essentieel is in een film als deze. Zeker als het verhaal zo langzaam gaat als hier en alles onder een vergrootglas lijkt te liggen. Charlotte Rampling weet als geen ander hoe ze dit neer moet zetten. Ze maakt Hannah menselijk en gemakkelijk om mee mee te leven ook al begrijp je niet al haar keuzes. Bijvoorbeeld waarom ze niet van haar man gaat scheiden en hem trouw bezoekt in de gevangenis. Door het acteerwerk van Rampling is de pijn die Hannah voelt soms bijna voelbaar wat een zeer knappe prestatie is. Ze heeft met deze rol dan ook zeer verdiend de Volpi Cup for Best Actress (Venice Film Festival) gewonnen.

Alles bij elkaar is Hannah een film die vooral bestemd is voor de liefhebber van arthouse, trage cinema en natuurlijk fans van Charlotte Rampling. Niet voor een heel breed publiek dus. Dit lijkt een gemiste kans van regisseur Andrea Pallaoro omdat het verhaal in de basis wel goed is en vele mogelijkheden biedt. Charlotte Rampling redt de film met haar geweldige acteerwerk en compenseert hiermee de soms storende traagheid van de film.

Recensie: Hannah