Recensie: Dorst RECENSIE

Recensie: Dorst

Dorst is de verfilming van de gelijknamige succesroman van Esther Gerritsen, die draait om moeder Elisabeth en haar dochter Coco. Aan het begin van de film valt moeder Elisabeth (gespeeld door Simone Kleinsma) met de deur in huis: ze gaat dood. Al jaren hebben Elisabeth en Coco een moeizame relatie, maar wanneer haar moeder stervende blijkt te zijn, wil Coco er voor haar moeder zijn en gaat ze bij haar inwonen.

In Dorst vertolkt Simone Kleinsma haar eerste hoofdrol in een film. Zij heeft al vele theaterrollen op haar naam staan, maar nu laat Simone Kleinsma zien dat zij een overtuigende en goede actrice is. Elisabeth is een wat sociaal-gestoorde en egoïstische vrouw die een moeizame relatie onderhoudt met haar dochter Coco. Kleinsma zet Elisabeth neer als een rustige, gelaten vrouw die niet goed weet wat ze met de aanwezigheid van haar dochter aan moet. De rol van Coco wordt gespeeld door actrice Elise van ‘t Laar. Coco is een jonge vrouw van begin twintig, die een veel oudere minnaar heeft en het leven nog moet ontdekken. Ze worstelt met het verleden, de liefde, maar ook met het naderende verlies van haar moeder. Ze uit en beweegt zich vaak onhandig en is zoekende. Ze zoekt liefde, maar kan deze moeilijk vinden. Emoties zijn moeilijk voor beide vrouwen, ze worden dan ook niet echt getoond door de actrices. In hun doen en laten zie je echter wel terug dat de emoties er toch wel degelijk zijn, maar je krijgt als kijker de ruimte om deze zelf in te vullen.

In de film richt Elisabeth zich af en toe direct tot de kijker en wordt je betrokken bij haar leven en deelt zij haar gedachten. Het lijkt een nadere toelichting, zodat je als kijker de situatie beter begrijpt. Dit zie je ook terug in de serie House of Cards, waarbij Frank Underwood zich af en toe ook tot de kijker richt en een nadere toelichting geeft over een bepaalde situatie. Het is een aparte manier om de kijker van meer informatie te voorzien en het is de vraag of het in deze film van toegevoegde waarde is. Opvallend is het in ieder geval wel.

Regisseur Saskia Diesing werkte voor de film Dorst voor de tweede maal samen met schrijfster Esther Gerritsen. De film is een zwarte komedie, soms moet je lachen om de klungelige goedbedoelde acties van Coco, maar daarnaast hangt boven dit verhaal het naderende eind van moeder Elisabeth. Toch zijn er ook enkele mindere aspecten aan deze film. Zo is de film hier en daar wat traag en lijken de absurde fragmenten niet helemaal goed uit de verf te komen.

Al met al is Dorst, mede dankzij het knappe acteerwerk van Simone Kleinsma en Elise van t’ Laar, een aantrekkelijke film. De actrices weten de moeizame relatie tussen moeder en dochter overtuigend over te brengen, waardoor deze film weet te boeien.

Recensie: Dorst