Recensie: Tully RECENSIE

Recensie: Tully

Op YouTube is van alles te bekijken, waaronder veel filmpjes waarin een bepaalde top 10 wordt besproken. Charlize Theron, die de hoofdrol speelt in de film Tully, komt in enkele van deze filmpjes voor. En dan niet bij ‘10 most romantic moviescènes’, maar onder andere in ‘10 ugly characters who are actually hot’.

Want dat geldt zeker voor haar rol in deze film. In de openingsscène van de film zie je Theron als de slonzige Marlo, die hoogzwanger is van haar derde kind. Haar gezinsleven is chaotisch; een man die altijd aan het werk is, een zoontje dat onverklaarbare driftbuien heeft en een dochter die eigenlijk te weinig aandacht krijgt. Het is ook niet zo verwonderlijk dat dit kindje eigenlijk niet gepland was. Toch slaat ze zich dapper door de dagen heen.

Theron kwam voor deze rol ruim twintig kilo aan om een geloofwaardige pas bevallen moeder te kunnen spelen. En dit doet ze met verve. Vanaf de bank krijg je een stukje van haar wanhoop mee, je ziet enerzijds dat ze niet wil falen als moeder, maar anderzijds dat ze de kracht en de energie mist om een echt betrokken moeder te zijn.

Aan de vooravond van haar bevalling zijn Marlo en haar gezin te gast bij haar steenrijke broer. Hij ziet dat zijn zus het zwaar heeft en biedt aan om te betalen voor een nachtnanny, die hen ’s nachts al het werk uit handen neemt. Marlo weigert; ze wilt geen vreemde voor haar kind laten zorgen.

Wanneer hun dochtertje Mia echter drie weken oud is, belt een wanhopige Marlo toch naar het nummer dat haar broer haar meegegeven had. En diezelfde avond staat Tully (Mackenzie Davis) op de stoep: de droom van elke moeder. Ze biedt de uitgeputte Marlo de kans om ’s nachts door te kunnen slapen en zo overdag meer energie in haar gezin te kunnen steken. Marlo bloeit zienderogen op. In plaats van diepvriespizza komt er opeens zelfbereide kip op tafel en ook de relatie met haar man krijgt weer een boost. Hoe langer Tully bij het gezin blijft, hoe onmisbaarder ze wordt en hoe meer overeenkomsten met Marlo ze blijkt te hebben..

Tully laat een eerlijk beeld van het ouderschap zien. Je zit niet altijd op een roze wolk na een bevalling, zeker niet als je je handen ook nog eens vol hebt aan twee andere kinderen. Grote kraamverbanden, oncharmante bh’s en perikelen met een kolfapparaat; alles krijgt de kijker te zien.

Gelukkig is het niet alleen maar drama en ellende wat de klok slaat. Regelmatig moest ik gniffelen om de humor waarmee de hoofdpersonen alles proberen te relativeren. Als Marlo en haar man Drew na de eerste nacht met de nanny beneden komen en het hele huis blijkt te zijn schoongemaakt, merkt Drew droog op: ‘Zo, ze had zelfs tijd om acht jaar vuil van de vloer af te bikken’. Toch zit er wat mij betreft te weinig humor in om de film een komedie te noemen. Echt hardop heb ik niet hoeven lachen.

Het tempo in de film ligt laag, voor alle scènes wordt uitgebreid de tijd genomen en er zit weinig actiespanning in. Waar je het als kijker vooral van moet hebben, is de psychologische spanning: je hebt tijdens het kijken naar de film namelijk het knagende gevoel dat er iets mis moet gaan. De komst van Tully maakt het gezin, en daarbij de film, haast te zoet.

Als je van een actie en spanning houdt, is dit geen geschikte film. Houd je van een eerlijke, rauwe film met komische accenten, dan zit je goed. Ik geef Tully drie hartjes.

Recensie: Tully