Recensie: Sweet Country RECENSIE

Recensie: Sweet country

Wie houdt van flitsende films vol actie is eraan voor de moeite in Sweet Country, de tweede langspeelfilm van aboriginal regisseur Warwick Thornton. Zijn Samson & Delilah (2009) werd in Cannes bekroond, maar ook deze westernachtige saga, gebaseerd op ware feiten, viel in Venetië en Toronto in de prijzen.

De film speelt zich af in het achterland van Australië in 1929. Protagonisten zijn de aboriginal Sam en zijn vrouw Lizzie. Ze worden door hun vriendelijke baas, de predikant Fred Smith, ‘uitgeleend’ aan Harry Marsh, de nieuwe buurman die nog een paar klusjes heeft. De man is echter getraumatiseerd teruggekeerd uit de oorlog en is zeer verbitterd en gewelddadig, zeker tegenover aboriginals die hij beschouwd als vee. Hij verkracht Lizzie en stuurt ze dan terug. Wanneer een dag later Sam uit zelfverdediging Harry vermoordt, slaat hij met Lizzie op de vlucht. Wat dan volgt is een achtervolgingsscene door de Australische woestijn waarin een racistische sergeant koste wat het koste Sam wil arresteren en berechten.

Hoofdrolspeler in dit verhaal is niet Sam, zijn vrouw of de sergeant, maar wel het Australische binnenland, met zijn allesverzengende loden hitte. Niet alleen de dorre natuur, de zoutvlakte of verdroogde woestijn lijden hieronder, maar evenzeer alle personages die zich in slow-motion lijken voort te bewegen, maar eigenlijk niet beter kunnen door de drukkende temperaturen. Dit geeft de film een zeer traag karakter, maar de fantastische beelden en het bijzondere camerawerk van Warwick Thornton, die ook zelf achter de camera stond, maakt veel goed. Hij wil vooral mooie en juiste plaatjes tonen. Hij speelt met licht en schaduw en vindt ook symboliek heel belangrijk. Zo is de openingsscene bijzonder symbolisch: we zien een pot kokend water waaraan zowel zwarte als witte ingrediënten worden toegevoegd. Op de achtergrond horen we een racistische ruzie tussen een aboriginal en een blanke die tot een kookpunt leidt. Een voorbode van wat komen zal. Thornton tekent in Sweet Country het harde verleden en de moeilijke geschiedenis van zijn volk. In het Australië van 1929 waren er nauwelijks wetten en gold het recht van de sterkste. De blanke man trok daar steeds aan het langste eind. In dit verhaal komt een zwarte op voor zijn rechten. In zeer korte flashbacks en flashforwards krijgt de kijker nog iets meer informatie. De acteurs werden door de regisseur zeer beperkt in hun rol. Hij schetst als het ware alles zeer schematisch,  maar laat verdere inleving niet echt toe. Daardoor blijf je als kijker een beetje op je honger zitten. Het contrast tussen de twee bevolkingsgroepen is duidelijk, maar tegelijk zie je dissonante stemmen die de weg van de verandering zoeken, zoals Fred Smith voor wie alle mensen gelijk zijn, of de rechter, die eerlijke rechtspraak belangrijker vindt dan hoe mensen over elkaar denken. De sterkte van de film zit hem vooral in de liefde en het respect dat Thornton toont voor zowel zijn volk als zijn land. Zijn oog voor de schoonheid van het diepe binnenland van Australië maakt van Sweet Country een trage, maar best nog te genieten film.

Recensie: Sweet country