Recensie: Mary Poppins Returns RECENSIE

Recensie: Mary Poppins Returns

Iedereen herinnert zich nog het verhaal van de kinderen Jane en Michael, die een bijzondere nanny kregen. Echter, na een poosje hadden Jane en Michael geen nanny meer nodig. Ze groeiden op, werden ouder en uiteindelijk volwassen. Michael Banks (Ben Whishaw) trouwde en kreeg drie kinderen. Als Michaels vrouw overlijdt, moet Michael het alleen zien te redden. Gelukkig is zijn zus Jane (Emily Mortimer) altijd in de buurt en heeft Michael de mogelijkheid iemand in te huren als hulp. Maar, op het moment dat Michael alle ballen hoog weet te houden, staat de deurwaarder op de stoep. Michael dient vlug zijn schulden af te betalen, anders wordt zijn huis ingenomen. Precies die middag maken de kinderen toevallig kennis met Mary Poppins (Emily Blunt), die zich zo goed als zelf het gezin binnendringt. Valt het veilige leven van het gezin Banks in hun huis nog te redden met hulp van deze kinderjuf?

Wat is het fantastisch om elementen uit de eerste film nu in de film Mary Poppins Returns te zien! Hoewel de haarscherpe filmkwaliteit van dit tweede deel absoluut anno 2018 is, geven de nostalgische elementen toch dat stukje dat bij Mary Poppins hoort. Oude auto’s over klinkerstraatjes, zwart-witte aanplakbiljetten, een kermis in het park… Een heuse let’s-go-fly-a-kite vlieger, getekende pinguïns… Bovendien neigen de nu volwassen Michael en Jane de kant van hun ouders op te gaan wat betreft werkzaamheden en gedrag. Daarnaast spelen zelfs enkele echte Mary Poppins-acteurs een rolletje. De enige echte, weliswaar soms onverstaanbare Dick van Dyke staat te schitteren op het witte doek. Kortom: echte sfeermakers.

Deze attributen of acteurs zijn niet de enige sfeermakers in Mary Poppins Returns. De mensen achter de schermen hebben door met het licht te spelen veel invloed uitgeoefend op hoe de scènes bij de kijker overkomen. Zo is er een scène waar een vlieger de aansterkende wind vangt en ongecontroleerd begint te vliegen. Het beeld wordt donkerder, grijzer. Het begint buiten te miezeren. De muziek zorgt voor nog meer chaos en spanning. Enkele personages zien de vlieger en gaan er door het park en door de struiken achteraan, om er vervolgens met vuile kleding en een kapotte vlieger uit te komen.

Vanuit de eerste film kennen we de bijzondere dingen die Mary Poppins moeiteloos weet te verrichten en de grafische effecten die hiermee gepaard gaan, zoals de pinguïns. Het is erg leuk om te zien dat dit in Mary Poppins Returns opnieuw gebeurt. Zo tovert de nanny alles uit haar handtas; van badeendjes tot heuse op-schaal-gemaakte schepen. Op deze manier overtuigt zij de kinderen een bad te nemen. Zelf duikt ze er ook achteraan en in no-time zwemmen de acteurs tussen de dolfijnen in zee. Hoewel deze scène met enige verbeeldingskracht prima geloofwaardig is, ziet het er helaas erg nep uit. Het is alsof de personages door de blauwe zee zweven, in plaats van zwemmen. Niet veel later zijn ze in een bootje te zien, óp het wateroppervlak. Hoewel dit water er te computergemaakt uitziet, is het al helemaal gek dat een van de zoons van Michael uit het bootje valt, met een plons in het water landt en er enkele seconden later droog uitgetrokken wordt. Bij deze scène hadden ze beter kunnen kiezen voor een getekende wereld waarin ze halverwege de film rond zullen lopen, want dit zou gek genoeg geloofwaardiger zijn.

Wat wel fijn is aan de toverkrachten van Mary Poppins, is dat ze ze alleen toepast met een goede reden. Als de kinderen niet in bad willen, haalt ze hen middels haar trucjes over om toch in bad te gaan. Als de lievelingsschaal van hun overleden moeder kapot is, trekt Poppins alles uit de kast om de kinderen mee te nemen naar een fantasiewereld, met als doel de schaal opnieuw te maken. Helaas ontstaan er vraagtekens omtrent de slotscène van de film. Hierbij vliegt de helft van de inwoners van Londen aan een ballon door de lucht. Het ziet er grappig uit, maar het is totaal nutteloos én ongeloofwaardig. Dan zou je nog kunnen denken dat als Poppins er iets mee te maken had met haar toverkunsten, het wel geloofwaardig zou zijn. Helaas heeft Poppins met deze scène niets te maken.

Mary Poppins Returns is een leuk deel twee van het verhaal, met enkele vaagheden. Hoewel Jane en lantaarnopsteker Jack een band opbouwen, is de film al afgelopen voordat zij zelf bewust worden van wat ze voor elkaar voelen. Toch is de basis voor deze band te instabiel voor de toeschouwer om zelf het open einde in te vullen. Een ander onbeantwoord stukje: de porseleinen schaal van de overleden vrouw van Michael was kapot en zou gemaakt worden door Mary’s tante (Meryl Streep). Echter, deze schaal is nooit meer teruggekomen bij de familie Banks.

Jong en oud zal naar Mary Poppins Returns kijken. Hoewel het woord ‘supercalifragilisticexpialidocious’ geen enkele keer genoemd wordt, zijn er voldoende herkenbare punten uit de eerste film die ook in deel twee terug te zien zijn. De sfeer wordt sterk overgebracht naar het publiek en het verhaal is, op enkele onbeantwoorde vragen na, interessant.

Recensie: Mary Poppins Returns