Recensie: Shadowhunters – Seizoen 1 RECENSIE

Recensie: Shadowhunters – Seizoen 1

Wanneer de moeder van Clary Fray verdwijnt, ontdekt het meisje dat er demonenjagers bestaan en dat zij daarbij hoort. Terwijl haar grootste zorg eerder haar kunstopleiding was, moet ze nu haar eigen vaardigheden leren kennen en omarmen en zich in een duistere wereld wagen om haar moeder terug te kunnen vinden. Hierbij krijgt ze hulp van Jace, Alec, Isabelle en haar beste vriend Simon.

Shadowhunters is een scifi-reeks gebaseerd op de boeken van Cassandra Clare. Hierin steken weerwolven, vampiers, tovenaars, demonen en elven de kop op. Soms gaan ze de strijd aan met de jagers en soms blijken ze medestanders te zijn. Ongeacht de zijde waaraan ze staan, betekent hun komst vaak dat er problemen op de loer liggen.

De eerste afleveringen van de serie zijn geen toppers. Het is allemaal vrij cliché, inclusief de wannabe hippe soundtrack, en de personages worden bepaald niet hartverwarmend neergezet. Het lijkt alsof de regisseur de repetitie heeft overgeslagen en maar meteen is beginnen te filmen. De acteurs zitten nog niet in hun rol. Clary (Katherine McNamara) accepteert het bovennatuurlijke gegeven nogal snel en maakt zich duidelijk niet druk over het omgaan met wapens, ook al heeft ze dat eigenlijk nog nooit gedaan. Niet het meest geloofwaardige staaltje fictie ooit, maar eerlijkheidshalve is dat wel vaker het geval in dit soort tienerreeksen. En laten we niet voorbijgaan aan het gegeven dat ook de leeftijd van de hoofdpersonages voor de nodige impulsieve en ondoordachte acties zorgt die de kijker het hoofd zullen doen schudden.

Feit is echter dat de aanhouder wint in het geval van deze reeks. Na een paar afleveringen wordt de wereld complexer, krijgen de personages meer diepgang en lijken de acteurs eindelijk in de huid van hun personage te passen. Clary en co ontdekken wie er achter de verdwijning van haar moeder zit, maken kennis met de politiek achter de schaduwwereld en achterhalen geheimen uit hun eigen verleden die ze liever niet hadden geweten. Shadowhunters slaagt er misschien niet in zich aan een reeksje tienerclichés te onttrekken, maar weet wel de aandacht vast te houden door iets gevattere dialogen en vlotte actie.  

Met een serie als deze kan het twee kanten op: haat of liefde. Wie halverwege nog niet gebiologeerd is geraakt door de setting en de opbouw van de wereld, haakt beter af. Wie zich ondertussen wel heeft laten verleiden zal smullen van wat er nog komt. Beloofd. Shadowhunters is het soort reeks dat even tijd nodig heeft om open te bloeien en niet al z’n capaciteiten in één klap blootgeeft. De wereld van Cassandra Clare is uiteindelijk boeiend naar het kleine scherm vertaald.  

Recensie: Shadowhunters – Seizoen 1