Recensie: The Handmaid's Tale - Seizoen 1 RECENSIE

Recensie: The Handmaid's Tale - Seizoen 1

Een vrouw is samen met haar dochter op de vlucht. Ze slagen er niet in om aan hun achtervolgers te ontsnappen en worden van elkaar gescheiden. Die vrouw is Offred, ophet moment van haar vlucht heette ze nog June en ze is een dienstmaagd. Ze bevindt zich in de republiek Gilead waar godsdienstige extremisten de leiding over hebben genomen en vruchtbare vrouwen als slaven worden behandeld.

The Handmaids Tale seizoen 1 is een verhaal dat de kijker niet snel los zal laten. Deze serie brengt de dystopische roman van Margaret Atwood op een intrigerende wijze tot leven. Het is niet de eerste keer dat het boek andere creatieve geesten inspireert. Eerder werd het immers al verfilmd en onder andere bewerkt voor de opera. Het verhaal van Atwood spreekt dan ook tot de verbeelding door het realisme waarmee ze haar maatschappij neerzet en de thema’s die raken aan de actualiteit. Denk aan het scheiden van moeders en kinderen, gevolgen van de vervuiling van de planeet, godsdienstig fanatisme, dictatoriale regimes, onderdrukking van vrouwen, … . Het enge aan de serie is dat het al deze thema’s verenigd in één concept, waardoor er een bruut, beangstigend en beklemmend beeld ontstaat.

De hoofdrol in The Handmaids Tale seizoen 1 wordt gespeeld door de Amerikaanse actrice Elisabeth Moss. Zij weet Offred met het nodige inlevingsvermogen neer te zetten. Moss laat de kwetsbaarheid, maar ook de vastberadenheid van haar personage zien door een ingetogen spel. Offred is beheerst en onstuimig tegelijk. Dat laatste komt vooral tot uiting in haar eigen gedachten, wanneer ze alleen is en aan haar verleden denkt. Een mooie bijrol is weggelegd voor Alexis Bledel als Ofglen. Het lot dat haar te wachten staat is tenenkrullend en schokkend. Joseph Fiennes is Fred Waterford, een hoge pief binnen het regime en de man die in een tijd waarin de meeste vrouwen geen kinderen kunnen krijgen een beroep doet op de onvrijwillige diensten van Offred als potentiële draagmoeder. 

De beelden in de reeks van Bruce Miller zorgen dat de kijker begeesterd raakt door Gilead en er tegelijkertijd een sterke aversie voor ontwikkelt. Knappe overhead shots en intieme close-ups creëren de sinistere en sombere sfeer. Veel scènes zijn donker en wanneer ze dat niet zijn, is er gefilmd met hard licht, waardoor het lijkt alsof er niets te verstoppen valt. 

The Handmaids Tale seizoen 1 werkt zich gedurende tien afleveringen naar een ontluisterend einde toe. Het gestage tempo en de intensiteit van de gebeurtenissen doet wie kijkt regelmatig huiveren en zal ongewild nazinderen en tot nadenken stemmen. Het nieuws dat er nog een tweede (en derde) seizoen gemaakt werd, is dan ook terecht met enthousiasme onthaald.  

Recensie: The Handmaid's Tale - Seizoen 1