Recensie: Tidelands seizoen 1 RECENSIE

Recensie: Tidelands Seizoen 1

Cal McTeer wordt vrijgelaten uit de gevangenis en de jonge vrouw keert terug naar Orphelin Bay waar haar familie woont. Hier ontdekt ze al snel dat haar familie niet de kost verdient door visserij, maar wel door een lucratieve drugshandel met de Tidelanders. Dit zijn halfbloed sirenen die niet terugdeinzen voor moord.

Tidelands heeft een interessante insteek, doordat de initiële focus ligt op de drugshandel van de McTeers en het geld dat daarmee te verdienen valt. Bovendien gaat zowat ieder personage in de serie in de fout. Er is geen duidelijk onderscheid tussen goede en slechte personages, maar het ene karakter wekt uiteraard wel meer sympathie op dan het andere. Dat gegeven is op zich verfrissend en maakt dat de plot potentieel heeft. Ook de knappe shots van de Australische kust en de omgeving zijn om te watertanden. Het landschap varieert van exotisch tot weelderig en trekt de aandacht.

Helaas loopt het verder mis. De uitwerking van de sterke premisse laat te wensen over en verzandt al snel in een geheimzinnige zoektocht van de koningin (jawel) van de Tidelanders naar scherven van een bijzonder object en de overname van het drugimperium die nodig is om daarvoor de fondsen te verzamelen. De mix tussen het mystieke element en de benodigde dosis realisme lijkt niet te werken. Het blijft te oppervlakkig. Er wordt snel over bepaalde cruciale feiten heen gegaan en de nadruk ligt eerder op blote bovenlijven en terloopse seksuele ontmoetingen.

Nochtans doet Charlotte Best een fijne poging om Cal McTeer geloofwaardigheid mee te geven, maar ondanks haar inspanningen wil de rest van de cast niet echt mee. Er valt nog wat te zeggen voor Aaron Jakubenko als Augie McTeer en Peter O'Brien als de verbannen Bill Sentelle, maar de dialogen die hun personages moeten voeren halen het geheel onderuit. Die zijn voorspelbaar en enigszins geforceerd. Tidelander koningin Adriëlle, gespeeld door Elsa Patay, spreekt haar zinnen zo tergend traag uit dat iedereen die de confrontatie me haar aangaat ruim de tijd heeft om haar iets aan de doen als ze dat echt zouden willen. Haar personage valt op door de vele laag uitgesneden jurken en de magnetiserende uitwerking die ze op iedereen blijkt te hebben. Ze is een lust voor het oog, maar het acteerwerk laat te wensen over. Ze mist immers de passie die van de aanvoerster van een hele club verleiders verwacht mag worden.

De serie herbergt een aantal toffe ideeën, zoals het gegeven dat mannelijke halfbloed sirenen minder krachtig zijn dan de vrouwen, kinderen en ouderen een voorspellende gave hebben, een groep weduwen de strijd aan wil binden met de Tidelanders en er een verboden liefde tussen enkele nevenpersonages speelt. Hier wordt echter minimaal aandacht aan besteed en wat de sterkte van Tidelands had kunnen zijn, gaat verloren in het soort vluchtigheid dat als een virus aan het verhaal vreet.

Tidelands had iets moois kunnen zijn. Jammer genoeg is het eerder een gammel vehikel geworden voor een veelbelovend idee. Waar de makers verder naartoe willen werken vanuit de finale is ook maar de vraag, gezien gedurende de laatste afleveringen het bloed zo rijkelijk vloeide dat Cal McTeer wel eens erg eenzaam zou kunnen eindigen. 

Recensie: Tidelands Seizoen 1