Recensie: The last Son RECENSIE

Recensie: The last Son

De meest tot de verbeelding sprekende familie van de twintigste eeuw is zonder enige twijfel de Kennedy-familie. Niet alleen door hun generatie toppolitici die ze hebben voortgebracht, maar evenzeer door het noodlot dat hen zo vaak te beurt viel. In The Last Son, in Amerika uitgebracht onder de titel Chappaquiddick, verhaalt regisseur John Curran hoe de jongste van de vier zonen, Ted Kennedy, zijn grote politieke droom in duigen ziet vallen.

Bij elke Amerikaan doet Chappaquiddick een belletje rinkelen. Het geliefde vakantieoord voor rijke Amerikanen was de setting voor een van de meest controversiële doofpotaffaires van de Amerikaanse politiek. Na een feestje met de partijsecretaresses op 18 juni 1969 neemt Ted Kennedy  de jonge Mary Jo Kopechny mee voor een nachtelijk autoritje. Na een ongelukkig manoeuvre op een brug belandt de auto in het water. Kennedy kan ternauwernood ontsnappen, Kopechny verdrinkt. Dit is het begin van de film. Kennedy in paniek (?), in shock (?) weet niet onmiddellijk wat te doen en vraagt raad aan zijn medewerkers. Wat volgt is het relaas van de vijf volgende dagen waarin Kennedy en zijn medewerkers er alles aan doen om de reputatieschade te beperken. 

John Curran toont het grote publiek hoe leugens en manipulaties de publieke opinie kunnen beïnvloeden. De medewerkers van Kennedy orchestreren en kanaliseren alle informatie zodat de schade beperkt blijft en hoewel Kennedy door dit schandaal nooit president zal worden, toch blijft hij een van de langst zetelende senatoren in de Amerikaanse geschiedenis. De Australische acteur Jason Clarke vertolkt een sublieme Ted Kennedy. Hij zet een menselijke toppoliticus neer die verscheurd door innerlijke twijfels en er toch alles wil aan doen om zijn reputatie hoog te houden. Ondanks de soms verderfelijke keuzes die hij maakt, blijft de kijker een zeker medelijden en sympathie voor hem voelen. Een even sterke vertolking wordt neergezet door Ed Helms als Joe Gargan, neef en vertrouweling van de Kennedy’s. We zien hem evolueren van meevoelend tot onbegrijpend en ten slotte brekend met zijn familie als gevolg van de verkeerde keuzes die gemaakt worden. Op die manier toont Curran in The Last Son hoe gewetenswroeging bij verschillende karakters tot verschillende keuzes kan leiden.

Curran toont ook hoe deze spraakmakende gebeurtenis toch ook op de achtergrond verdwijnt: de hele wereld en zeker Amerika is in de ban van de lancering van Apollo 11 en de eerste maanlanding, en misschien is dat ook het geluk van Kennedy geweest. Na een publieke schuldbekentenis op de Amerikaanse televisie komt Kennedy er van af met een voorwaardelijke straf en omarmt het publiek hem omwille van zijn eerlijkheid. Toch zal de affaire hem zijn leven lang blijven achtervolgen. The Last Son kunnen we catalogeren als een biopic waarin getoond wordt hoe menselijkheid en politiek soms moeilijk te rijmen vallen en hoe de publieke opinie door gerichte communicatie gestuurd kan worden.

Recensie: The last Son