Recensie: The predator RECENSIE

Recensie: The predator

De eerste Predator film komt alweer uit 1987. Ondertussen zijn er al meerdere vervolgen op deze film gemaakt. Zitten we wel te wachten op weer een nieuw deel?

In The Predator keren de Predators terug naar de aarde. Wetenschappers weten een van deze Predators gevangen te nemen om hem te onderzoeken. Bioloog Casey wordt erbij gehaald om het wezen te onderzoeken, nadat de wetenschappers erachter zijn gekomen dat zijn DNA deels menselijk is. Wanneer de jongen Rory McKenna per ongeluk ervoor zorgt dat er andere Predators naar de Aarde komen, weet de gevangengenomen Predator te ontsnappen. Het is de taak aan een groep militairen, onder leiding van Quinn McKenna om de Predators tegen te houden.

The Predator begint vrij aardig. We zien hoe één van de ruimteschepen neerstort en de Predator op Aarde terecht komt. Het valt op dat de special effects er erg goed uitzien, helemaal vergeleken met de eerst film uit 1987. Het is duidelijk te zien dat de techniek is verbeterd en dat er bij deze film niet op bespaard is. Wat erg leuk gedaan is, is dat de Predators zelf niet uit CGI bestaan. Hierdoor blijft de look en feel van de eerdere films in stand.

De personages in deze film zijn allemaal erg bont, soms bijna tegen het karikaturale aan en dat is zonde. Zo heeft elke militair in de groep die geleid wordt door Quinn wel iets aparts. Zo heeft een van de personage het syndroom Gilles de la Tourette waarbij hij ongecontroleerd scheld. Echter wordt dit zo ongeloofwaardig en overdreven neergezet dat het meer stoort dan dat het iets toevoegt aan de film. Zo heeft elke militair in het bonte gezelschap zijn eigen vreemde trekjes. Dit zorgde af en toe voor grappige situaties. Het zoontje van Quinn, Rory, wordt gespeeld door Jacob Tremblay. Je zou Jacob kunnen kennen van onder andere de film Room en Wonder (hij heeft voor de film Room zelfs verschillende awards gewonnen). Bij deze jonge acteur zijn de verwachtingen dus al hooggespannen. Hij maakt deze in The Predator echter niet helemaal waar. Zo speelt hij een jongen met autisme. Ook dit wordt er te dik bovenop gelegd waardoor het ongeloofwaardig wordt. Maar ook de rest van zijn acteerprestaties zijn matig. Dit zou kunnen komen door het script van de film, aangezien deze niet al te veel inhoud heeft. Wat ik persoonlijk jammer vond is dat de acteur Alfie Allen, één van de beste acteurs die in deze film meespeelde, maar erg weinig screentijd kreeg. In mijn mening had deze acteur meer naar voren mogen komen en ik denk dat dat de film zeker goed had gedaan.

Bij een film als The Predator verwacht je als kijker niet een film met driedimensionale karakters die helemaal tot in de puntjes zijn uitgewerkt. Dat hoeft ook zeker niet, maar in deze film bleven de karakters zo ontzettend plat dat  ik me niet om ze kon bekommeren. De karakters kwamen absoluut niet tot leven waardoor de film op sommige momenten saai aanvoelde, puur omdat de karakters niet boeiden. Daarnaast kwam de vader-zoon relatie tussen Rory en Quinn absoluut niet van de grond. Dit is jammer want hierdoor vielen een aantal belangrijke scènes compleet in het niet. Als kijker heb je niet het idee dat Rory en Quinn echt vader en zoon waren. Op sommige momenten vroeg ik me zelfs af of Quinn überhaupt wel om zijn zoon gaf.

Tot slot miste de film spanning. Er zat geen enkel moment in de film dat ik op het puntje van mijn stoel zat of dat ik ook maar enige spanning voelde, iets dat je wel verwacht van een Predator film. Af en toe zaten er wat bloederige stukken in de film, maar het gevoel opgejaagd te worden en niet weten wanneer het volgende slachtoffer zou gaan vallen was ver te zoeken.

Al met al is The Predator een film die je prima een keer kan kijken met je verstand op nul. Echter miste de film goede karakters, een goed verhaal en het allerbelangrijkste: spanning. Daarom krijgt de film van mij 2 hartjes.

Recensie: The predator