Recensie: Instant Family RECENSIE

Recensie: Instant Family

Wanneer je er goed over nadenkt, is het eigenlijk verrassend dat hier niet eerder een film over is gemaakt. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar filmsterren als Angelina Jolie, die al diverse kinderen heeft geadopteerd. Alhoewel Instant Family typisch Amerikaans aandoet, met bijvoorbeeld het verschil in cultuur met bijvoorbeeld in Mexico geboren Amerikanen, geeft de film een heel goed beeld van hoe een adoptie in zijn werk gaat en wat er allemaal bij komt kijken.

Als Pete (Mark Wahlberg) en Ellie (Rose Byrne) een gezin willen stichten en het op biologische wijze niet lukt, komen ze in de wereld van adoptie terecht. Wanneer ze de rebelse 15-jarige Lizzy (Isabela Moner) en haar jongere broer en zus leren kennen krijgt het stel onverwacht in één keer drie kinderen. Terwijl ze eigenlijk maar op zoek waren naar één kind om te adopteren. Nu moeten Pete en Ellie de kneepjes van het ouderschap onder de knie zien te krijgen, in de hoop om met z'n vijven één grote familie te worden. Dit brengt niet alleen moeilijke situaties met zich mee maar ook grappige en ontroerende momenten.

Tijdens het kijken van Instant Family verbaast het je niet dat de film is gebaseerd op echte gebeurtenissen uit het leven van schrijver/regisseur/producent Sean Anders (Daddy's Home, Daddy's Home 2). Koppel Pete en Ellie besluiten om een kind te adopteren. Wanneer ze hierin niet een gebruikelijke keuze willen maken, komen ze uiteindelijk niet met één maar met drie kinderen thuis. Dit levert uiteraard heel veel ongemakkelijke, grappige en ontroerende situaties op, waarbij een verschillende cultuur en de scheiding tussen arm en rijk een grote rol speelt. Het stel wil er bijvoorbeeld alles aan doen om het de kinderen naar de zin te maken door het geven van cadeaus, terwijl de kinderen zich hierdoor overspoeld voelen. En tiener Lizzy wil niets liever dan herenigd worden met haar biologische moeder, maar eigenlijk zoekt ze vooral iemand die onvoorwaardelijk van haar houdt. Dit levert heel herkenbare situaties op en geeft een mooi inzicht in de dankbare en lastige aspecten van adoptie. 

Sean Anders wil met Instant Family een duidelijke boodschap meegeven, waarbij de kijker leert over de complexiteit van adoptie. Hierbij heeft hij de verschillende personages zorgvuldig gekozen; een jong stel dat heel graag het goede wil doen, een rebelse puber, een emotionele jongen en een peuter met woedeaanvallen. Deze personages worden door de gekozen acteurs goed en overtuigend neergezet. De verschillende emoties die hierbij aan ten pas komen, zorgen ervoor dat je met ze meeleeft. Vooral met tiener Lizzy in haar verlangen naar haar biologische moeder, en met Ellie, wanneer de kinderen tegen haar man eerder papa zeggen. Het einde van de film is ergens wel onverwachts en laat je met een warm gevoel de bioscoop uitlopen. Leuk detail hierbij is dat de producent in de aftiteling verschillende foto’s van echte adoptiegezinnen laat zien.

Concluderend is Instant Family een komische dramafilm met overtuigende personages, dat een kijkje geeft in de intrigerende en moeilijke wereld van adoptie, wat veel verschillende hilarische, ontroerende en ongemakkelijke situaties oplevert.

Recensie: Instant Family