Recensie: The Aftermath RECENSIE

Recensie: The Aftermath

Wat gelijk al opvalt aan The Aftermath: de film speelt zich niet in de oorlog af, maar na de oorlog. De Engelsen hebben de oorlog gewonnen en nu is het een kwestie van puinruimen. Al vanaf het begin zijn de gevoelens van haat en ongemakkelijkheid tussen de Engelsen en de Duitsers te voelen.

Duitsland, 1946. Na de Tweede Wereldoorlog staat Rachael (Keira Knightley) in de ruïnes van Hamburg op het kruispunt van haar leven. In een vreemde, half platgebrande stad vol zwavel en zuur moet ze het verlies van haar kind verwerken terwijl haar man een vreemde is geworden. Tijdens de strenge winter arriveert Rachael Morgan (Keira Knightley) in de ruïnes van Hamburg om weer herenigd te worden met haar man Lewis (Jason Clarke), een Britse kolonel met de taak om de verwoeste stad te herbouwen. Maar onderweg naar hun nieuwe huis, ontdekt Rachael tot haar schrik dat Lewis een onverwacht besluit heeft genomen: Ze zullen hun nieuwe huis delen met de vorige eigenaars, een Duitse weduwnaar (Alexander Skarsgård) en zijn rusteloze dochter. In deze geladen sfeer maken vijandigheid en verdriet de weg vrij voor passie en verraad.

De film is gebaseerd op de internationale bestseller van Rhidian Brook, in Nederland uitgebracht als ‘Het Huis in Kreiss Pinneberg’ door Agathon/Meulenhoff Boekerij.

The Aftermath draait om Rachael, die na het verlies van haar kind, door het werk van haar man verhuisd naar Duitsland. Dit levert gelijk al ongemakkelijke situaties op: haar man die een vreemde voor haar is geworden en de Duitse mensen die in nog in het huis wonen. Rachael verwijt de Duitsers  de dood van haar kind, wat voor heel veel wrokgevoelens zorgt tegenover de Duitse weduwnaar Stephen en zijn puberende dochter Greta. Zij hebben op hun beurt ook een tragedie te verwerken. Waar eerst een hoop wrok en boosheid zit, vinden Rachael en Stephen elkaar in hun verdriet om het verlies van hun geliefde. Emoties voeren in deze film de toon en daar wordt qua plotwending ook vooral de nadruk op gelegd. The Aftermath draait namelijk vooral om de band die Rachael en Stephen met elkaar ontwikkelen en wat dit betekent voor de verwerking van hun trauma’s en de band van Rachael met haar man, Lewis.

Wel moet gezegd worden dat de film niet vernieuwend is in de zin van de thema’s die een belangrijke rol spelen, zoals het verlies van een kind, verlangen en het generaliseren van een bevolkingsgroep. De film moet het hierbij vooral hebben van emoties en de persoonlijke banden tussen de verschillende personages en veel minder van actie en verschillende plotwendingen. Ondanks dat zorgt James Kent dat de film nergens saai wordt en dit is ook te danken aan de acteurs Keira Knightley en Alexander Skarsgård, want zij spelen hun rol erg overtuigend en je proeft de emoties hierin. En wie Alexander Skarsgård bekend voorkomt, hij heeft ook een grote rol gespeeld in de televisieserie True Blood waar hij een toch wat bloeddorstige vampier speelde. Ook is hij nu in de bioscoop te zien in The Hummingbird Project. Wanneer je deze drie verfilmingen naast elkaar legt, zie je pas echt hoe divers deze acteur is. Het einde van de film is logisch en voorspelbaar, al blijf je als kijker ergens hopen dat het anders afloopt.

The Aftermath is een film die draait om emotie met sterke acteerprestaties van Keira Knightley en Alexander Skarsgård. Wel moet gezegd worden dat de film de bekende thema’s aanstipt en hier en daar wat voorspelbaar kan zijn. Ondanks dat wordt The Aftermath nergens echt saai en weet de film bij de kijker bepaalde emoties op te roepen.

Recensie: The Aftermath