Recensie: Brightburn RECENSIE

Recensie: Brightburn

Met Brightburn presenteert de filmmaker David Yarovesky achter Guardians of the Galaxy zijn intrigerende uitvoering van een totaal nieuw genre: superhelden-horror. Nu zijn er diverse voorbeelden te noemen van superhelden die een duister pad kiezen, denk hierbij aan de nieuwste X-Men film, maar Yarovesky gaat met zijn nieuwste film hier nog een stapje verder. Denk hierbij aan heftige moorden, die qua details weinig aan de verbeelding overlaten.

De jonge Brandon (Jackson A. Dunn) lijkt op het eerste gezicht een wat eigenaardige jongen. Maar naarmate hij ouder wordt, blijkt hij wel hele vreemde dingen te kunnen en raakt hij steeds meer geïnteresseerd in een onbekende duistere kracht. Zijn ouders Tori (Elizabeth Banks) en Kyle Breyer (David Denman) maken zich steeds meer zorgen. Dit is het begin van een gevecht op leven en dood.  

Brightburn is met zijn negentig minuten speelduur een vrij korte film, maar hierbij valt op dat geen enkele seconde onbenut blijft. De film zit strak in elkaar, de gebeurtenissen volgen elkaar snel op, en elk moment is met een doel opgenomen. Regisseur David Yarovesky schenkt bijvoorbeeld veel tijd aan de ontwikkeling van een emotionele band tussen moeder en kind. Het wordt de kijker namelijk pijnlijk duidelijk dat Tori dolgraag een kind wilde en hoever ze gaat om dit kind te beschermen, zelfs wanneer ze merkt dat haar zoon kampt met duistere krachten. Haar liefde voor Brandon staat in pijnlijk contrast met het gemak, waarop hij gruwelijke moorden pleegt. Dit is een knappe prestatie van acteur Jackson A. Dunn, want de kilheid van Brandon is door het bioscoopscherm heen voelbaar.

Er wordt in Brightburn veel aandacht besteedt aan detail, denk hierbij aan maskers, lugubere tekeningen en aan één van de personages, die een glasscherf uit haar oog probeert te trekken. Dit soort details zijn wellicht niet heel goed te verteren op een zwakke maag. Maar juist doordat de details de kijker niet onberoerd laat, zorgt het er ook voor dat het verhaal je raakt. Deze mix van genres, namelijk horror en superhelden, is zowel geniaal als lastig. Aan de ene kant boor je een heel nieuwe groep fans aan, die toe zijn aan een andere vorm van horror. Of fans van superheldenfilms, die op zoek zijn naar een wat duister genre. Aan de andere kant kan deze film ook veel mensen afschrikken, juist door de gedetailleerde horrordetails, die soms best ver gaan. Brightburn neigt hierbij ook meer naar sciencefiction elementen, zoals de vraag waar Brandons krachten vandaan komen.

Dit maakt van Brightburn een hybride mix van genres, die niet elke kijker zal bekoren, maar vooral zijn liefhebbers moet zoeken in de kijkers met een brede smaak. Eigenlijk ergens wel zonde, want Brightburn bevat prachtige details met Jackson A. Dunn als een angstaanjagende Brandon.

Recensie: Brightburn