Recensie: A Dogs Journey RECENSIE

Recensie: A Dog’s Journey

Bij het zien van de trailer van deze film zul je waarschijnlijk denken: ‘Hey, dit komt mij bekend voor.’ Dit klopt; A Dog’s Journey is het vervolg op het eerder verschenen A Dog’s Purpose waarin we al kennismaakten met Ethan (Dennis Quaid) en zijn bijzondere hond Bailey (Bailey, Bailey, met de stem van Josh Gad. Inmiddels is Ethan op leeftijd en de nieuwe film A Dog’s Journey richt zich dan ook op zijn kleindochter CJ (Kathryn Prescott) die moet omgaan met een moeder die gebroken is van verdriet. Ethan geeft Bailey daarom een wel heel bijzonder klusje.

Een hond is de mens zijn beste vriend. Voor de film A Dog’s Journey neemt deze band wel een heel bijzondere vorm aan. In de vorige film A Dog's Purpose komt hond Bailey namelijk na zijn dood steeds opnieuw terug in een ander hondenlichaam om zijn baasje Ethan te helpen. In A Dog's Journey lijken zowel Bailey als zijn baasje Ethan van een rustige oude dag te genieten, totdat Ethan's schoondochter verdwijnt en kleindochter CJ met haar meeneemt. Aan Bailey de taak om haar te beschermen. A Dog's Journey, geregisseerd door Gail Mancuso (Modern Family), geeft opnieuw een mooi beeld van de bijzondere connectie tussen de mens en zijn viervoeter.

Films over viervoeters, en dan helemaal pratende viervoeters, brengt iets hartverwarmends met zich mee. De band tussen een mens en een hond blijft toch heel uniek en dat is ook het gevoel wat A Dog’s Journey uitdraagt. Alleen is Bailey hierin niet zomaar een hond, maar een entiteit die na de dood van het fysieke lichaam steeds opnieuw terugkomt in het lichaam van een nieuwe hond. Dit levert veel hartverscheurende maar ook komische situaties op. Denk bijvoorbeeld aan een hond die het gewend is om in een groot lichaam rond te rennen en dan opeens terugkomt als chihuahua. En de sterfte van een huisdier, al weet je wat betreft de film wel dat hij wellicht terugkomt in een ander lichaam, blijft ervoor zorgen dat je wel een traantje moet wegpinken.

A Dog’s Journey kent een aantal bekende gezichten, waar we ook al in A Dog’s Purpose mee kennis maakte, maar ook een aantal nieuwe gezichten, zoals kleindochter CJ en haar beste vriend Trent (Henry Lau). Stiekem verwacht je wel ergens hoe het verhaal zal verlopen, maar toch weet regisseur Gail Mancuso wel een aantal verrassingen in te bouwen, wat bij de kijker veel nieuwsgierigheid schept naar de rest van het verhaal. Dit roept vragen op, zoals: wordt CJ ooit weer herenigd met haar grootouders en is er nog hoop voor haar relatie met haar moeder. Dit, in combinatie met een hond die er alles aan doet om haar te beschermen, levert een heel mooi, verdrietig en ook hartverwarmend verhaal op, die je met een mengeling van verdriet en warmte de bioscoop uit laat lopen. 

A Dog’s Journey is gezien zijn voorganger A Dog’s Purpose wellicht niet de meest originele film, maar het is een prachtig en hartverwarmend sluitstuk van een tweeluik. Door de mengeling van nieuwe en al bekende personages zorgt ervoor dat de kijker gemakkelijk in het verhaal zit en juist die unieke band tussen de mens en zijn viervoeter zal voor vele mensen heel herkenbaar zijn.

Recensie: A Dog’s Journey