Recensie: Five Feet Apart RECENSIE

Recensie: Five Feet Apart

Bij het zien van de trailer van Five Feet Apart vraag je je ergens toch af of de filmmakers een nieuwe liefhebberij hebben gevonden in het maken van een combinatie van romantiek en ernstig zieke jongeren. Denk hierbij aan The Fault in our Stars, Everything Everything en Midnight Sun. Nu is de grote vraag of Five Feet Apart een herhaling van voorgaande verhalen (allen ook gebaseerd op een boek) wordt of dat Justin Baldoni iets weet toe te voegen aan dit genre.

Stella Grant (Haley Lu Richardson) lijkt op het eerste gezicht een normale tiener, maar schijn bedriegt. Ze brengt namelijk de meeste tijd door in het ziekenhuis, omdat ze lijdt aan de ziekte Cystic Fibrosis. Dit is zeker niet gemakkelijk voor de jonge Stella en ze probeert grip op haar leven te krijgen, door het bijna dwangmatig volgen van haar behandelplan en het maken van YouTube filmpjes over haar leven. Dit bijzondere leven levert ook bijzondere vriendschappen op met de medepatiënten zoals Poe (Moises Arias). Maar als op een dag de intrigerende Will Newman (Cole Sprouse) het ziekenhuis binnen komt wandelen, begint Stella zich af te vragen of ze zich niet te veel laat leiden door haar ziekte. Bijkomend probleem: door hun ziekte mogen Stella en Will niet te dicht bij elkaar in de buurt komen. Five feet apart vertelt ons het verhaal van een liefde, die bij voorbaat al verdoemd is.

Five Feet Apart is alleen al boeiend, doordat je een kijkje mag nemen in het leven van patiënten met Cystic Fibrosis, een ziekte die minder bekend is, als bijvoorbeeld kanker. Dit wordt heel mooi geïntroduceerd in de openingsscène, waarbij Stella ontspannen thuis lijkt te kletsen met haar vrienden. En wanneer het gezichtspunt van de camera wijzigt, blijkt ze in het ziekenhuis te liggen. Het is heftig om te zien hoeveel medicatie er genomen moeten worden, hoe ze van het overtollige slijm afkomen en wat je eigenlijk allemaal van het leven  mist als patiënt. Je kunt nooit op vakantie, moet uitkijken voor besmetting en je bent altijd afhankelijk van de gezondheidstoestand van je lichaam. Als gezond mens vergeet je in je dagelijks leven nog weleens dat er ook een groep bestaat, die dit leven op een heel andere manier beleven. Five Feet Apart zorgt daarom voor een goede realiteitscheck en laat op een toegankelijke manier weten wat deze patiënten voor behandelingen moeten doorstaan. Maar daarentegen zorgen de grappige momenten (het constant onder het wakend oog van de verpleegkundige uit willen komen, bijvoorbeeld), dat het verhaal niet zwaar wordt.

De meest opvallende personages zijn Stella en haar beste vriend Poe, die uitstekend worden neergezet door de acteurs Haley Lu Richardson en Moises Arias. Beiden zetten hun personages dermate levendig neer, dat je als kijker meegetrokken wordt in hun bestaan en niet anders dan sympathie voor ze kan voelen. Je proeft hun wil, maar eigenlijk ook hun angst om te willen leven. Bij Stella vind je deze angst bijvoorbeeld erg terug in het willen houden van extreme controle over haar medicaties. En juist door Poe en Will (Cole Sprouse) leert ze om zaken meer los te laten, helemaal na het verlies van een dierbaar persoon. Dit wijst ook naar een eerder verlies, dat heel subtiel door het verhaal geweven zit. Net als Will, leer je stukje bij beetje weten wat er precies gebeurd is. De romantiek tussen Will en Stella is door de spitse dialogen overtuigend beschreven. Ook het ziekenhuis is hierin een unieke locatie, dat aan de ene kant voelt als een gevangenis, en aan de andere kant als een onderkomen vol geheime plekjes. Deze (verboden) liefde heeft ook iets heel verdrietigs, omdat het stel wegens besmettingsgevaar altijd op afstand van elkaar moeten blijven. Het einde van het boek omvat een groots gebaar, dat visueel erg mooi op het witte doek is gebracht.

Alhoewel Five Feet Apart doet denken aan films als The Fault in Our Stars is de film, mede dankzij de prestatie van de acteurs, een mooie toevoeging aan het genre. Dit komt ook door de sterke personages, het feit dat we een kijkje in het leven van een patiënt met Cystic Fibrosis krijgen, maar ook dat er nog steeds ruimte is voor grappige momenten. Wanneer de film je aanspreekt, is het ook een aanrader om het gelijknamige boek te lezen, waarop de film gebaseerd is.  

Recensie: Five Feet Apart