Recensie: Us RECENSIE

Recensie: Us

Het jonge meisje Adelaide brengt in 1986 een avond door met haar ouders op een kermis in Santa Cruz, Californië. Adelaide loopt weg en dwaalt af naar het strand vlakbij de kermis. Als het plots hard begint te regenen, schuilt Adelaide in het spiegelpaleis, waar ze haar dubbelgangster vindt. Ze vlucht terug naar haar ouders, maar is getraumatiseerd en kan niets zeggen. Jaren later vertrekt een familie in de zomer naar een strandhuis om een heerlijke vakantie te kunnen vieren, samen met een ander, bevriend gezin. De moeder van het gezin, Adelaide, herkent de kermis aan het strand van vroeger. Haar traumatische gevoelens en herinneringen komen terug naar boven en eisen hun tol als blijkt dat de dubbelgangster er nog steeds is. Echter, de dubbelgangster is niet alleen. Bovendien wil ze wraak…

Us begint in 1986, waar een nette sfeerbeschrijving wordt gegeven om het tijdstip en de locatie, de kermis in Santa Cruz, uit te beelden. De toeschouwer wordt op een rustige manier meegetrokken in de film en krijgt een eerste indruk van Adelaide (Lapita Nyong’o) en haar ouders. Vervolgens komt Adelaide in het spiegelpaleis en wordt de aanloop naar het genre van Us gemaakt: horror. Een goed begin voor een spannende film.

Dit sterke begin wordt helaas al gauw weggevaagd door de daaropvolgende, bijna vijf minuten durende begintitels. De muur vol witte konijnen, die steeds beter in beeld komt tijdens deze begintitels, lijkt zomaar uit de lucht te zijn gevallen. De kijker heeft nog geen idee wat de konijnen betekenen en de overgang van de kermis naar de konijnen is absurd en onverwacht. Bovendien past de frappante, dramatische muziek, die met de konijnen gepaard gaat, ook niet in het plaatje van Us. Het is jammer dat deze soundtrack meermaals terugkomt gedurende de 116 minuten durende film. Wel kan er gezegd worden dat overige geluidseffecten in de film, bijvoorbeeld tijdens gevechten, goed passen bij de situatie. De zichtbare effecten zijn onwijs overdreven, want er hoeft maar iemand een pak slaag te krijgen of het bloed drupt al van de muren en het plafond.

De titelverklaring van Us is erg duidelijk. Na een poosje heeft het gezin van Adelaide de dubbelgangers gezien en herkend, waarbij gezegd wordt: “It’s us.” Het is grappig dat Us levendig gehouden wordt door een handvol acteurs en dat deze acteurs de rollen vervullen van zowel de “normale” mensen als de dubbelgangers. De opnames zijn zo gemaakt dat de toeschouwer niet doorheeft dat de acteurs dezelfde personen zijn. De personages zijn telkens goed te herkennen doordat het onderscheid tussen de normale personen en de dubbelgangers groot is. Bovendien spelen de acteurs hun rollen goed, waardoor het lijkt alsof Adelaides gezin écht een gezin is.

Gelukkig wordt het mysterie van de witte konijnen en de reden tot wraak uitgelegd door Red, de dubbelgangster van Adelaide. Helaas slaat deze uitleg nergens op, is de reden tot wraak heel vergezocht, onrealistisch en onlogisch. Vanaf dit moment blijft de toeschouwer met lege handen toekijken, omdat het fundament van de spannende film afbrokkelt vanwege het gebrek aan een plot. Na de uitleg door Red lijkt iedereen nog maar één doel voor ogen te hebben: vernietigen en overleven. Het open einde van Us is verschrikkelijk. Het is fijn dat het verhaal eindelijk wordt afgerond, maar de toeschouwer blijft met te veel vragen achter.

Samenvattend begint Us heel sterk en is de sfeerimpressie prima. De toeschouwer maakt kennis met absurde begintitels, maar ziet dat de acteurs hun werk goed doen en dat de spannende thriller rustig wordt opgebouwd. Als de dubbelgangers middels de goede titelverklaring zijn herkend en de plot op tafel ligt, valt Us helaas uiteen in bloed, niet onderbouwde drama en open eindes.

Recensie: Us