Recensie: Serenity RECENSIE

Recensie: Serenity

Steven Knight's Serenity is een film van deze Amerikaanse regisseur, die in januari 2019 uit kwam, met in de hoofdrollen Matthew McConaughey en Anne Hathaway.

Hoe het plot van Serenity te omschrijven, zonder alles te verklappen. Moeilijk.  De titel slaat denk ik op 'rust vinden' in het leven. Iets waar alle personages naar zoeken. Als kijker word je in de eerste instantie meegenomen naar een mooi eiland Plymouth Island en een visser genaamd Baker Dill, gespeeld door Matthew McConaughey. Dill is een beetje een eenzame eenzelvige man, geobsedeerd door het vangen van een enorme tonijn, genaamd Justice. Hij slaagt er maar steeds niet in om die vis te vangen. Het is een beetje zijn ‘Moby Dick’.

Op een dag komt zijn ex-vrouw Karen (Anne Hathaway) naar het eiland en ze vraagt hem ronduit om haar huidige man, Frank (Jason Clarke), te vermoorden voor 10 miljoen. Hij misbruikt haar en vernedert haar en haar zoon Patrick. Al gauw blijkt dat Patrick Dill’s zoon is en dat Dill’s echte naam John Mason is. Hij was een beroepsmilitair, die in Irak gevochten heeft.

Als kijker denk je dus dat je naar een spannende thriller zit te kijken, maar vanaf dat moment begint de film mysterieus en eigenlijk ronduit vreemd te worden. Wat doet een vis-navigatie verkoper ineens in het verhaal, die midden in de nacht zijn verkooppraatje gaat houden bij Dill? Waarom is die tonijn zo belangrijk? Het gedrag van Dill is ook vreemd. De gebeurtenissen sluiten niet echt goed en logisch aan, waardoor je je gaat afvragen waar het verhaal eigenlijk naar toe wil. Als kijker raak je in de war en ook wel wat geïrriteerd, maar het blijft wel intrigerend, dus zit je het maar uit. En dan ineens komt de zeer verrassende twist. Ineens is de film geen thriller meer, maar meer een surrealistische sci-fi film. Twee woorden om je geïnteresseerd te houden: denk aan ‘virtual reality’.

Matthew McConaughey heeft al lang bewezen dat hij meer is dan een mooie man. Hij kan de rol van vreemde loner en ruige visser zeer goed aan. Het is zijn personage die de sfeer en toon van de film bepaalt. Hij heeft ‘taken’ te volbrengen, missies uit te voeren. Als je uiteindelijk weet hoe het zit, valt een en ander wel op zijn plaats.

Anne Hathaway, voor deze rol omgetoverd tot een blondine, speelt de wanhopige maar vastberaden vrouw die op wraak zint, op een solide wijze. Ze is dan ook zeker een goede karakterspeelster. Rafael Sayegh speelt de rol van Patrick, een wizzkid en computer nerd, die erg te lijden heeft van zijn stiefvader. En Jason Clarke heeft echt het uiterlijk en de houding om deze irritante, arrogante bullebak neer te zetten. Kortom de casting was een schot in de roos.

Maar ik denk toch dat regisseur Steven Knight ergens niet kon besluiten wat voor genre hij nu wilde. Het verhaal zit rommelig en onlogisch in elkaar, met een schokeffect op het einde…en ik denk dat het sterker was geweest als Steven Knight het daar bij gelaten had. Maar neen, hij plakt er nog een soort epiloog aan, die nogal sentimenteel is en in mijn ogen afbreuk deed aan datgene wat net van tevoren gebeurd was. Jammer.

Al met al geef ik de film slecht 3 hartjes. Goede spelers, maar een raar verhaal.

Recensie: Serenity