Recensie: At Eternity's Gate  RECENSIE

Recensie: At Eternity's Gate 

At Eternity’s Gate is een film van een schilder over een schilder, geregisseerd door Julian Schnabel. Een leuk feitje is dat Schnabel zelf mee heeft geholpen aan de namaak schilderijen voor de film. De naam At Eternity's Gate verwijst naar het schilderij Op de drempel van de eeuwigheid van Vincent van Gogh, geschilderd in mei 1890, twee maanden voor zijn dood.  

Wanneer Vincent van Gogh (Willem Dafoe) in 1886 verhuist, met als doel door te breken als kunstenaar, leert hij een avant-gardistische groep kunstenaars kennen onder wie Paul Gauguin. Maar Van Gogh stuit alleen maar op nog meer onbegrip en afwijzingen en vertrekt uiteindelijk naar Arles in de hoop een nieuw bestaan te bouwen. In zijn zoektocht naar aanvaarding, verliest Van Gogh zich echter steeds verder in een wereld van ziekte en depressie. 

Met allerlei filmtechnieken worden we twee uur lang in het hoofd van de gekwelde kunstenaar geplaatst. De opvallendste keuze is om de camera zowel Vincent te laten zijn als zijn beleving van de wereld weer te geven: hoe kijkt hij, wat ziet hij? Ook verschillende personages kijken rechtstreeks in de camera alsof zij daadwerkelijk met Van Gogh praten. Je komt op deze manier heel dicht bij hem en wordt soms voor eventjes de schilder zelf. 

Schnabel verspilt geen tijd met ons bijpraten over het achtergrondverhaal en geschiedenis aangezien we het meeste wel weten over de schilder. Dit is een slimme keuze. Hierdoor creëert hij meer tijd om te bewijzen dat Van Gogh geen gek maar een genie was. Hij toont Vincent namelijk niet als de afgewezen schilder of problematische broer, maar als een echte kunstenaar die vastbesloten is om zijn visioenen met de wereld te delen. 

Het is leuk dat de mensen, die we van zijn portretten kennen, voorbij zien komen. Dit maakt de schilderijen levendiger. Maar ook hoe de vriendschap met Gauguin zich ontwikkelt en uiteindelijk stuk loopt, staat centraal en is mooi om te zien. Zijn broer Theo komt tevens ook verschillende keren in beeld.  

Het is jammer dat veel dramatisch bedoelde scènes in At Eternety's Gate overdreven nadrukkelijk zijn. Als Gauguin Vincent verlaat, worden zijn afscheidswoorden verscheidene malen herhaald. Deze zijn bedoeld om ons deelgenoot te maken van Vincents malende geest, maar in praktijk voeren ze ons juist weg van hem. Het is echter raar dat wanneer Van Gogh sterft, het helaas niet veel met je doet. Je wordt hier als het ware op afstand gehouden. Dit is het tegenovergestelde van wat Schnabel wil overbrengen waarin hij in de rest van de film wel in is geslaagd.  

Dafoe is een fantastische acteur en vertolkt deze rol dan ook met verve. Hij brengt Van Gogh weer terug tot leven.  

At Eternety's Gate is een ode aan de Nederlandse schilder Vincent van Gogh. Het is mooi om te zien hoe Van Gogh de wereld zag. Het lijkt alsof je na deze film je meer kan inleven in de kunstenaar. Dit is op een zeer indrukwekkende manier op het witte doek gebracht.

Recensie: At Eternity's Gate