Recensie: Skin RECENSIE

Recensie: Skin

Byron Widner, berucht als ‘Babs’, is een van kop tot teen getatoeëerde skinhead. Hij staat op de FBI-lijst van meest gezochte mannen in Amerika. Zijn tatoeages zijn “White Power” symbolen, stuk voor stuk verdiend met racistische haatmisdrijven. Op een evenement ontmoet Byron Julie en haar drie dochters. Daar ervaart hij hoe anders het leven eruit kan zien. Wanneer hij echter probeert te breken met de gewelddadige bende is dit niet zonder gevaar.

Skin is een film vol rauwe emotie. Het drama start met een opzwepende scène waarin een grote groep skinheads de confrontatie aangaat met een groep Afrikaanse activisten. Na het scanderen van hun respectievelijke leuzen komt het tot een gewelddadig treffen. Deze beginscène zet je onmiddellijk met beide voeten op de grond. Deze clash is geen product van de rijke fantasie van de regisseur. De film is gebaseerd op waargebeurde feiten. Wrede aanvaringen gebeuren vandaag de dag nog steeds. Het maakt je stil.

De hoofdrol in Skin is weggelegd voor acteur Jamie Bell. De rol lijkt op zijn lijf geschreven. Hij tilt de film naar een hoger niveau. In het begin geloof je dat hij een skinhead is, mede dankzij zijn volgetatoeëerde gezicht. Doorheen de film zie je hoe hij verandert naar een man die walgt van het geweld dat deel uit maakt van zijn leven. Je voelt zijn vastberadenheid om een normaal leven op te bouwen met Julie en haar kinderen en zijn onmacht wanneer de bende opnieuw in zijn woonkamer zit. Ook de andere acteurs, waaronder Danielle Macdonald als Julie en Vera Farmiga als Shareen, zetten hun rollen met verve neer.

De film Skin is geschikt voor kijkers vanaf 16 jaar. Hij krijgt deze rating door het geweld dat erin voorkomt. Ook de agressieve taal speelt een rol bij deze leeftijdsrestrictie. Deze leeftijdsinschatting is zeker correct.

Een leuk detail zijn de fragmenten die doorheen het verhaal opduiken, waarin je ziet hoe de tatoeages van Byron stuk voor stuk worden weggelaserd. Het laat je vermoeden dat hij een ommezwaai wil maken naar een normaal leven. Pas op het einde van het verhaal, na meer dan 600 dagen, krijg je het resultaat te zien.

Het feit dat dit een waargebeurd verhaal is, geeft het drama een extra dimensie. Het is niet zomaar ontsproten aan de geest van filmmaker Guy Nattiv. De film start met de mededeling dat het gebaseerd is op waargebeurde feiten en op het einde krijg je enkele foto’s te zien van de echte Byron Wilder en Daryl Jenkins, de Black activist. Je leest ook hoe het hen verder is vergaan.

Skin is een film over het feit dat je daden gevolgen hebben maar ook over hoop. Dit, samen met de fenomenale acteerprestatie van Jamie Bell, maakt de film zeker het kijken waard.

Recensie: Skin