Recensie: Inside Man: Most Wanted RECENSIE

Recensie: Inside Man: Most Wanted

Het is vijf jaar na de opvallende nazidiamantroof als de Federal Reserve in New York op zijn kop wordt gezet. Een groep overvallen heeft een nieuwe overval uitgedacht, maar niet alles lijkt volgens plan te gaan. En waarom staat de leidster van “Most wanted” erop dat FBI-agente Stewart de bank binnenkomt? Wat is de wie, wat en waarom achter deze copycat overval?

Inside Man: Most Wanted is het vervolg op Inside Man (2006). Al kan je het niet een echt vervolg noemen. Dat komt niet alleen omdat er ondertussen 13 jaar verstreken is, maar ook omdat geen van de oude acteurs terugkomt in het verhaal. Het begin van Inside Man: Most Wanted  lijkt op een slechte remake van Inside Man. Maar naarmate het verhaal vordert, krijgt de film steeds meer weg van een vervolg. Het plot probeert zoveel mogelijk in te spelen op het eerste deel, wat mede tot uitdrukking komt door het letterlijk overnemen van het begin van de overval. 

Dit komt echter een beetje knullig over. In de 2006-versie worden de camera’s geblindeerd door infraroodlampen te gebruiken, in deze film worden de camera’s echter “simpel” uitgeschakeld door de stroom uit te zetten. Ook is de eenvoudige manier van de bank betreden met een wapen in een rugzak niet 2019 waardig. Tegenwoordig betreed men geen enkel overheidsgebouw meer zonder door een detectiepoort te gaan. Een groot wapen zoals Arielle aka Most Wanted ongezien mee naar binnen neemt, is daardoor ontzettend ongeloofwaardig. En zo zijn er nog een aantal situaties waar de kijker vraagtekens bij plaatst. Zo hebben de spierbundels er de grootste moeite mee om de blokken met goud te verplaatsen, maar kan de FBI-agente last minute zo iemand er mee neerslaan. 

Maar als je eenmaal door die eerste twintig/dertig minuten heen bent, neemt het plot een aangename wending aan. Het verhaal krijgt, zeker in vergelijking met het eerste deel, meer diepgang en verassende wendingen. De rol van de Tweede Wereldoorlog, een ingewikkelde familiegeschiedenis en oud leed zorgen ervoor dat Inside man: Most Wanted geen dertien in een dozijn film is. En dat is op dit moment een uitdaging. Afgelopen jaar is onder andere het derde seizoen van de enorm populaire serie La Casa de Papel uitgekomen, wat ontzettend vergelijkbaar is. Toch weet dit verhaal zich te onderscheiden. 

Bovendien was het acteerwerk opvallend goed. Als kijker bouwde je al snel een band op met de acteurs en zelfs de afstandige Brynn Stewart weet de aandacht van de kijker vast te houden. Omdat de personages zo goed op elkaar ingespeeld zijn en zo geloofwaardig overkomen en de “fouten” die gemaakt worden zo slecht zijn dat het lachwekkend wordt, is de film erg leuk vermaak.

Al met al is Inside Man: Most Wanted qua beoordeling een twijfelgevalletje. Waar het verhaal in het begin ontzettend veel punten laat liggen, weet het een goede inhaalslag te maken en zit je het laatste uur met veel plezier uit. Het acteerwerk is opvallend goed, waardoor de kijker met plezier en zonder grote ergernissen de film uit zit. Het verhaal wordt ondanks de ruime 1,5 uur vlot verteld. Het plot is hier en daar een beetje voorspelbaar, maar toch is het geen dertien in een dozijn crime thriller. Het grootste minpunt van de film is de ongeloofwaardigheid. Zowel het begin van de overval, als de overlevingskansen en de onderhandelingen komen niet geloofwaardig over. Dit maakt de beoordeling ook zo ontzettend moeilijk. Omdat het acteerwerk echt goed was en het merendeel van het plot goed in elkaar zat, neig ik er toch naar om de film het voordeel van de twijfel te geven en met 4 hartjes te beoordelen, al zouden 3 hartjes ook op zijn plaats zijn geweest…

Recensie: Inside Man: Most Wanted