Recensie: Midsommar RECENSIE

Recensie: Midsommar

Een gezellig vriendentripje naar het mooie Zweden dat al snel uitdraait tot een dodelijke, minder aangename culture ervaring. Midsommar, geregisseerd door Ari Aster, ook wel bekend van ‘Heriditary’, is veel meer dan een mainstream horrormovie met de befaamde jumpscares en emotionele gillen. Ten eerste omdat het zich afspeelt op klaarlichte dag en ten tweede omdat de horror niet te danken is aan een te grote portie bloed en actie, maar een psychologisch gevoel van gevaar en mysterie, dat tijdens de film enkel blijft opbouwen.

Het begint allemaal als het noodlot toeslaat voor Dani Ardor en haar Christian, die eigenlijk hun relatie beu was, niet anders kan dan haar steunen. Samen met zijn vrienden gaan ze naar een klein Zweeds dorpje waar om de negentig jaar een speciaal feest wordt gehouden. Eens daar aangekomen worden ze verwelkomt door Pelle’s familie – Christian’s vriend die hen had uitgenodigd – en proberen ze te acclimatiseren, wat moeilijker gaat dan verwacht. De taal is namelijk niet de enige barrière tussen de Amerikanen en hun Zweedse gastvrouwen en -heren, ook sommige gebruiken zijn de jongeren vreemd: alle jongeren – jongens én meisjes – slapen in één ruimte, er is een oude boom die al de doden symboliseert en er worden runen gebruikt met eigenaardige betekenissen.

De hele gemeenschap is ingericht voor het festival: iedereen draagt witte kleding met bloemen, de meisjes dragen bloemenkransen en overal hangen schilderijen die een verhaal afbeelden. Alles geeft een perfect vredige sfeer en wanneer iets te mooi lijkt om waar te zijn, is het dat meestal ook.

Dani, Christian en hun vrienden willen zich uiteraard niet ongeïnteresseerd of onbeleefd opstellen, dus doen ze mee met de vreemde tradities en spelletjes, totdat ze ontdekken dat die tradities soms echt wel ver gaan. Gelukkig zijn de mensen in het dorp erg aardig en leggen ze alles uit, waardoor de jongeren toch blijven om van Midsommar te genieten. Want aangezien het slechts eens in de negentig jaar wordt gevierd is het een one-time-ervaring die je niet mag missen, toch?

Hoewel ik persoonlijk geen fan ben van horrorfilms waar alles zo snel in flitsen aan je voorbij gaat, komt Midsommar toch wel redelijk traag op gang. Op de eigenlijke ‘horror’ die zich op het festival afspeelt, mag de kijker toch wel een goed uurtje wachten. De film neemt namelijk de tijd om de spanning op te bouwen en alles op het gemakje te laten verlopen. Maar eens je de eerste paar happen horror hebt gehad ben je vertrokken, want niets is nog wat het eerst leek. Achter de engelengezichten van de Zweedse boeren kan het gelaat van de duivel schuilen, of misschien zelfs achter dat van je vrienden.

De thematiek zit dus goed: het verwerken van trauma. Dani kampt lang met een verlies dat ze heeft geleden en dat zorgt ervoor dat ze er soms even tussenuit moet en zich minder op haar gemak voelt, totdat ze tot Meikoningin wordt gekroond en opeens bepaalt wanneer de hele gemeenschap eet en een reusachtige kroon met bloemen moet dragen. Florence Pugh zet een goede prestatie neer van een verwarde en gefrustreerde en onbegrepen tiener in een wildvreemde omgeving. Dani is verward en is steeds op haar hoede, dus is zij de eerste die voelt wanneer er iets niet klopt, zoals de verdwijning van één van hun vrienden.

Midsommar is niet voor softies. Deze film slaat langzaam zijn klauwen om je heen zonder dat je het door hebt en laat vervolgens niet meer los. De horror is heel sneaky en subtiel, maar dat is juist het sterke punt van de film. Ari Aster laat met zijn nieuwe film zien dat een verhaal niet per se demonen en bloed en poppen bij middernacht nodig heeft om eng te zijn, een mysterieus en afgelegen dorpje is al horror genoeg. Of je nu meer fan bent van de meer actievolle, bloederige kant van de horrorwereld of de voorkeur geeft aan een psychologische thriller zoals Midsommar, deze film zal blijven hangen. Het is meeslepend, mysterieus, mooi en verschrikkelijk bizar.

Recensie: Midsommar