Recensie: Manou op de meeuwenschool RECENSIE

Recensie: Manou op de meeuwenschool

Manou groeit op in het nest van meeuwenleider Yves en zijn vrouw Blanche. Het valt al snel op dat hij anders is, maar toch doet hij z’n best om alles te leren wat een jonge meeuw moet weten, al vindt hij zwemmen toch maar niks. De kleine vogel ontdekt dat hij een zwaluw is. Wanneer hij door een dramatische gebeurtenis noodgedwongen aansluiting zoekt bij z’n eigen soort, loopt hij ook daar tegen de nodige moeilijkheden aan. Manou besluit in te zetten op samenwerking tussen de gezworen vijanden, ze zouden elkaar immers wel eens erg hard nodig kunnen hebben.

Deze van oorsprong Duitse animatiefilm Manou op de meeuwenschool werd geschreven door Andrea Block en Axel Melzener. In bijna negentig minuten vertellen ze het verhaal van een vogel die opgroeit tussen een andere soort, ontdekt wie hij eigenlijk is en een strijd gaat voeren voor samenwerking tussen de twee verschillende soorten. Een mooi uitgangspunt, maar het werd door de makers weinig origineel aangepakt. Wat betreft opzet vertoont de film immers heel wat gelijkenissen met onder andere Rikkie de ooievaar uit 2017 of pakweg Jungle Book en Tarzan, maar dan met vogels.

De Nederlandse stemmencast bestaat uit Nasrdin Dchar, Jelka van Houten, Leopold Witte, Cystine Carreon, Sander Gillis, Rogier Komproe, Yaron Mesika. De stemacteurs doen hard hun best, maar slagen er helaas niet in Om Manou op de meeuwenschool aan geloofwaardigheid te doen winnen. Dat ligt niet aan hen, in de stemmen zijn immers genoeg emoties terug te vinden en ze proberen hard om elk figuurtje een eigen karakter mee te geven, maar het heeft alles te maken met de visuele houterigheid van het verhaal en de kansen die Andrea Block en Axel Melzener hebben laten liggen om de plot van Manou op de meeuwenschool meer waardigheid te geven. Deze animatiefilm had immers veel harder in kunnen zetten op humor en spanning. Eén ondergedoken parelhoen met neurotische trekjes is niet genoeg om de verhaallijn de luchtigheid te geven waar jonge kijkers (6+) nood aan hebben. Voor de meeuwen had eindeloos inspiratie geput kunnen worden uit hoe ze omgaan met hun omgeving, toch bood de natuur hier blijkbaar niet genoeg begeestering, want de gebruikte elementen zijn op enkele boeiende vluchten na behoorlijk duf.

Manou zelf is nog redelijk aandoenlijk als held van de film. Het figuurtje probeert de twee werelden te verenigen en zijn verantwoordelijkheidsgevoel zorgt ervoor dat hij de beste vogel wil zijn die hij kan, ondanks het feit dat hij in beide groepen moeilijk zijn plaats kan vinden. De aandacht van de knappe Kalifa maakt natuurlijk dat hij z’n beste pootje voorzet.

Manou op de meeuwenschool kan er wellicht nog net mee door wanneer er een hele middag niks op tv te vinden valt. Kijkers moeten de dramatische en nog weleens misplaatste muziek er wel bijnemen. Zich concentreren op de gedetailleerde achtergrond kan helpen, daar werd meer aandacht aan besteed dan aan de uitwerking van de hoofdfiguren die er soms wat gekunsteld uitzien. De kwaadaardige ratten in de film zien er gewoonweg bizar uit en het realisme dat in deze film had kunnen liggen is ver te zoeken. Jammer, want met de schattige Manou had zoveel meer kunnen gebeuren. 

Recensie: Manou op de meeuwenschool