Recensie: Hope Gap RECENSIE

Recensie: Hope Gap

Hope Gap zoomt in op vele aspecten van echtscheiding

William Benedict Nicholson (1948) belicht in Hope Gap een eeuwig actueel thema: dat van mensen die op elkaar uitgekeken raken. Het script benadert oorzaak en gevolgen op pakkende wijze. Een botsing tussen introvert en extrovert. De zwijgzame Edward (Bill Nighy) raakt gefrustreerd door zijn spraakzame Grace (Annette Benning) in haar pogingen om hem tot de door haar gewenste echtgenoot te kneden.

Edward reageert hoekig wat niet aankomt bij Grace. Hij loopt niet bepaald over van manmoedigheid om zijn liefde voor de moeder van één van zijn leerlingen te bekennen. De kloof bij Hope Gap verbreedt zich tot een niet te overbruggen afstand, maar dat wil er maar niet uitkomen in de gesprekken aan tafel. Hij benut een weekendje ouderlijk huis van de 29-jarige zoon Josh (Josh O’Connor) om de zaak op scherp te zetten. Het levert in en om een dorpje bij het klif een reeks emotionele taferelen op.

Het raakt de levens van de drie personen. De ouders, maar niet minder de zoon die zijn vader en moeder niet spaart in zijn kijk op de affaire, maar daar zelf ook onder lijdt. Nicolson vangt de spanning in aansprekende dialogen, waarbij het loslaten en aanvaarden het maar moeilijk kunnen winnen van blijvende genegenheid. De wonde trots fraai geënsceneerd. De afbraak van het proces met eenzijdig verwijt, het toelaten van realisme in gevoelens, de loslippigheid versus de zwijgzaamheid.

Drama met ook scheuten humor. Bijvoorbeeld het moment dat bij een advocaat een hond onder de tafel vandaan komt en de naam Edward valt. De schrik bij hem, het ‘net goed’  bij haar en de twinkeling in de ogen van de zoon.

Hope Gap leert hoe moeilijk het is om een karakter bij te sturen en jezelf een spiegel voor te houden. En vooral ook dat liefde voor een derde de verliezende partij in een huwelijk met een situatie van niet te aanvaarden overmacht opzadelt. Schrijnende en oh zo herkenbare situaties die nooit tot tevredenheid van alle partijen kunnen uitpakken. Dan pak je het leven toch weer op. Hoe gemakkelijk komt het over de lippen en hoe weerbarstig is daarin de praktijk.

Benning, Bill Nighy en OÇonnor benutten volledig de kansen die hun rol biedt. Ze leveren het bewijs voor de terechte prijzen waarmee ze hun acteertalent eerder zagen gewaardeerd. Nicholson, twee keer genomineerd voor een Oscar, heeft het helemaal min de vingers om alledaagse problemen geschakeerd op het doek te brengen, iets waarin hij al novellist ook veelvuldig in slaagt. Hope Gap biedt een ijzersterk innemend scenario.

Recensie: Hope Gap