Recensie: Rogue RECENSIE

Recensie: Rogue

Een team huurlingen onder leiding van Samantha O'Hara (Megan Fox) is op missie gestuurd in Afrika. De dochter van de gouverneur is ontvoerd en moet bevrijd worden uit de handen van een groep meedogenloze rebellen. Het lijkt een vrij overzichtelijke missie, maar toch loopt de situatie uit de hand. Ze leiden flinke verliezen, hun ontsnappingsroute wordt afgesneden en uiteindelijk moeten ze een nacht overleven op in de wildernis. De schuilplek die ze kiezen, blijkt een leeuwenfokkerij te zijn, waar pas een uitbraak heeft plaatsgevonden. En al snel blijkt dat ze niet alleen opgejaagd worden door rebellen...

Het plot en de dvd-cover van Rogue stralen aan alle kanten uit dat het hier om een actiefilm gaat. Wat dat betreft stelt deze film niet teleur. Al in de eerste scène vallen op brute wijze doden, er zijn explosies, achtervolgingen, gevechten van man-tot-man (of -vrouw)... Rogue heeft het allemaal, plus een aantrekkelijke vrouw aan het hoofd van het team – een lust voor het oog voor mannen en iemand om zich mee te identificeren voor de vrouwelijke kijker. Want Megan Fox is een plaatje. Zelfs in de Afrikaanse wildernis na een stoffig gevecht en een duik in de rivier blijft haar make-up goed zitten en weet de camera haar te vinden.

Ondanks haar rol als eye candy brengt Fox het er best goed vanaf als de teamleider van de groep huurlingen. Het contrast met de geharde mannen met armen vol tatoeages is groot, en omdat de makers van Rogue dat ook snappen, wordt haar leiderschap uiteraard ter discussie gesteld. Maar ze staat haar mannetje en heeft een loyale strijdmakker, die het voor haar opneemt. Wanneer hij het loodje legt, zijn de anderen gelukkig te druk met overleven zodat verdere muiterij uitblijft. Zo zijn er trouwens meer onderwerpen die in deze film aangestipt worden, maar vervolgens volledig weggeblazen door de acties.

Dat Rogue met de beste bedoelingen is gemaakt, staat buiten kijf. Regisseur M.J. Bassett, in het verleden wildfotograaf, wil heel duidelijk het fokken en onnodige doden van leeuwen aan de kaak stellen. Iets dat in Afrika gebeurt ten behoeve van westerlingen en Aziaten, die voor veel geld graag een keer jagen op een stoere mannetjesleeuw of poedertjes van gemalen leeuwenbotten denken nodig te hebben voor hun kwalen. Maar of een actiefilm, en dan specifiek Rogue, nu de beste manier is om dat onder de aandacht te brengen, is een vraag die zich gedurende de 97 minuten van deze film steeds sterker opdringt.

Want een gevecht tegen een bloeddorstige leeuwin op een leeuwenfokkerij terwijl juist het monsterlijk behandelen van leeuwen het onderwerp is? Toch een beetje een vreemde keuze. Daarbij is het verhaal eromheen echt dun, de personages zijn plat en de meesten vooral erg snel dood, de actie is voorspelbaar en geeft weinig ruimte voor zinvolle en logische momenten van verdieping. En dan is er nog die leeuwin. De schrikeffecten slagen, vooral als ze uit het niets opduikt (oké, je zit er door de framing op te wachten, maar toch). Maar als ze vol in beeld is, lopen de rillingen je over de rug door de slechte CGI. Ja, met een actiefilm heb je de kans de aandacht van een groter publiek te trekken dan als je een documentaire over dit onderwerp maakt. Maar uiteindelijk blijft de kijker vooral achter met het idee dat Rogue een slechte film was, dan dat er iets verschrikkelijks gebeurt in Afrika.

Recensie: Rogue