Recensie: Jeanne d'Arc  RECENSIE

Recensie: Jeanne d'Arc 

Bruno Dumont's Jeanne d'Arc uit 2019 is het vervolg op de eerder door deze Franse regisseur gemaakte film: Jeannette l'Enfance de Jeanne d'Arc (2017). 

Jeanne d'Arc was een eenvoudig boerenmeisje uit Lotharingen (Domrémy), die beweerde stemmen van God en diverse heiligen te horen, die haar opdroegen om de rechtmatige Franse koning (Charles VII) op de troon te helpen en te vechten tegen de Engelsen. Jeanne kondigde vier gebeurtenissen aan: de bevrijding van de stad Orléans, de kroning van Charles in Reims, de bevrijding van Parijs en de vrijlating van de hertog van Orléans. Ze speelde een beslissende rol in de 100-jarige oorlog tussen Engeland en Frankrijk en inspireerde het Franse leger zo dat ze diverse overwinningen behaalden. In 1429 ging Jeanne echter tegen de wil van de net gekroonde koning Charles in door de strijd tegen de Engelsen voort te zetten, terwijl Charles een vrede wilde afsluiten. De slag om Parijs werd een verlies voor de Fransen en Jeanne werd door de Engelsen gevangen genomen. Haar godvruchtigheid werd door de Engelsen in twijfel getrokken en uiteindelijk belandde ze (net 19 jaar oud) als ketter en heks op de brandstapel in Rouen. 

Tja, wat te zeggen van de film Jeanne d'Arc van Bruno Dumont? Het is zondermeer een excentrieke, minimalistische verfilming van een verhaal dat zoveel mogelijkheden biedt. Nogal Art House achtig en je vindt het of geweldig of je vindt het verschrikkelijk. Ik moet bekennen dat ik tot de laatste categorie behoor. Wat een draak van een film! 

Ik heb de vorige film Jeanette niet gezien. Daarin behandelde Bruno Dumont de jeugdjaren van Jeanne. Geïnspireerd op het toneelstuk van Charles Péguy uit 1897, heeft hij beide films ook als een toneelstuk opgezet. Jeanne d'Arc is dan ook heel basic in een of ander verlaten minimalistisch duingebied gefilmd. Geen set, geen staging. Alleen de zandvlakte en de acteurs. Halverwege de film komt een grote kathedraal als set erbij. Een oude WOII bunker in de duinen dient als gevangenis van Rouen en dat was het dan. Geen grote legers en veldslagen. Weinig figuranten en een kleine cast. Wel fraaie kostuums.  Even wennen was ook de heavy metal rockmuziek terwijl Jeanne devoot haar ogen ten hemel slaat en zich in vogelvlucht de geschiedenis van de veldslagen (vage beelden) herinnert. De slag om Paris wordt uitgebeeld door een staaltje schoonrijdkunst te paard. Wie de vorige film heeft gezien, zal niet verrast zijn geweest, maar persoonlijk was ik er niet van onder de indruk. 

Wat wel een compliment verdient, is het acteerwerk van de jonge hoofdrolspeelster Lise Leplat Prudhomme. Ik geloof dat ze 12 jaar was toen. Bruno Dumont koos ervoor een kind de rol van jong volwassen Jeanne te laten spelen, om de kinderlijke onschuld te accentueren. Haar gezichtsuitdrukking is heel open en gezien het historische feit dat de Engelsen (en ook trouwens sommige Fransen) niet in haar godvruchtigheid geloofden, zet Lise Prudhomme heel geloofwaardig een zeer onschuldig ogende Jeanne neer, als sterk contrast ten opzichte van de strenge kerkelijke rechters om haar heen. 

Bruno Dumont zei dat hij met Jeanne d'Arc niet zo zeer een historische correcte verfilming wilde maken, als wel de kijkers mee wil nemen in het hoofd van Jeanne. Helaas is hem dat in mijn optiek niet gelukt. Op de muziekstukjes na met een wazig kijkende Jeanne, worden haar innerlijke gedachten en emoties helemaal niet uitgediept. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die een film als deze geweldig zullen vinden. Lekker experimenteel enzo. Maar voor mij was het vaag en traag en ontzettend saai. Ik verlangde bijna naar het einde, zowel voor Jeanne als voor mij en ook het einde was teleurstellend... een paal in de verte en dan de aftiteling. Triest als geheel en ik kom dan ook niet verder dan 2 hartjes. 

Recensie: Jeanne d'Arc