Recensie: Into the Labyrinth RECENSIE

Recensie: Into the Labyrinth

Into the Labyrinth van regisseur én scenarioschrijver Donato Carrisi is een ambitieuze thriller, waarin naast de Italiaanse cast ook de Amerikaanse topacteur Dustin Hoffman meespeelt. 

Een jonge vrouw wordt naakt en bewusteloos aan de rand van een moeras gevonden. Ze wordt naar het ziekenhuis gebracht en daar blijkt dat het gaat om Samantha Andretti. Samantha werd toen zij dertien was ontvoerd en het is nu vijftien jaar later. De vrouw is erg in de war en heeft geheugenverlies. Er wordt aan psycholoog en profiler, dokter Green, gevraagd met haar te werken, om te achterhalen wat er gebeurd is. Ze herinnert zich dat ze al die tijd is vastgehouden in een ondergronds labyrint, waar de ontvoerder haar raadsels liet oplossen en spelletjes liet spelen. Na al die jaren is er echter ook nog een privédetective Bruno Genko. Destijds ingehuurd door de ouders van Samantha om hun dochter te vinden. De ouders van Sam zijn inmiddels overleden, maar het contract is in Genko's ogen nog steeds geldend en bovendien wil hij gewoon weten wat er ooit gebeurd is. In samenwerking met Green en de politie gaat ook hij proberen de waarheid te achterhalen. 

Donato Carrisi heeft een intrigerend verhaal geschreven, dat bij mij twee andere films in herinnering brengt. Into the Labyrinth doet je allereerst een beetje denken aan de duistere sfeer van de film Sin City. Een oude afgeleefde detective (Genko is stervende aan een hartkwaal), fantastisch neergezet door Toni Servillo, met een prostitué als beschermeling, die op zijn zoektocht allerlei groteske personages tegenkomt. Daarnaast heeft de film iets weg van de mindfuck van Shutter Island.  

Echter er lopen de nodige lijnen door elkaar en niet alles is even duidelijk. Plotselinge terugblikken of juist hier en daar een soort vooruitblik. Voeg daarbij gekke sprongetjes in verfilming: soms laat Carrisi het beeld versnellen en soms filmt hij in slow motion. Dus op een gegeven moment wordt het rommelig en verwarrend. Het is echt een film waarbij je op de signalen en details moet letten. Tegenstrijdige tijdssignalen, zoals een moderne laptop van Genko en computers en mobieltjes van de politie, maar een ouderwetse cassette recorder waarop Green de gesprekken met Samantha opneemt en een telefoon met draaischijf langs haar bed. Hallucinaties of herinneringen, wat is echt en wat niet? De verdwijning van een vrouwelijke politie agente in combinatie met de vondst van deze andere jonge vrouw, van wie men denkt dat het Samantha is. Een sadistische ontvoering van twee jongetjes in het verleden, die aan de basis stond van de gebeurtenissen vijftien jaar terug en nu. En als een rode draad door heel de film de dreiging van de man met het witte konijnenmasker, die als de kwaadaardige versie Alice door het konijnenhol lokt. 

De gesprekken tussen Samantha (gespeeld door Valentina Bellè) en dokter Green (een rol van Dustin Hoffman) worden gevoerd in het Engels, terwijl de rest van de film in het Italiaans is. De reden hiervoor wordt echt pas op het allerlaatst duidelijk, maar het is wel iets dat opvalt en gedurende de film afleidend is. Dustin Hoffman speelt altijd goed, maar deze rol is voor hem zondermeer een Italiaans vakantie uitje denk ik. Veel hoeft hij niet te doen. Zijn naam op de castinglist is zuiver een publiekstrekker. Ik denk dat Carrisi ook wel een goede Italiaanse acteur had kunnen vinden, dan was het Engelstalige deel niet nodig geweest. 

Into the Labyrinth hinkt tussen een wat surrealistisch beeld en een juist wat retro sfeertje. Over het algemeen geeft de film je echter een verontrustend gevoel en zoals gezegd je moet blijven opletten. De mindfuck op het eind is intrigerend, het zorgt voor wat 'aha-momenten', maar het is niet geheel sluitend. Ik geef Donato Carrisi's Into the Labyrinth echter toch 4 hartjes.

Recensie: Into the Labyrinth