Recensie: Spencer RECENSIE

Recensie: Spencer

Het is kerst 1991 als Diana en Charles haast verplicht worden om elkaar te zien. Geruchten over affaires en zelfs een mogelijke scheiding zijn bijna niet tegen te houden, maar de traditionele kerstviering op Sandringham House vindt hoe dan ook plaats. Diana komt te laat opdagen, maar ook de prinses ontsnapt niet aan de verplichtingen.

Spencer gaat over Diana Spencer, prinses van Wales. Gespeelt door Kristen Stewart leren we Diana in deze film weer van een andere kant kennen. Het is al snel duidelijk dat ze weet dat ze aan het einde van haar sprookje is beland. Zowel haar huwelijk als de rol die ze moet vervullen binnen de koninklijke familie is voor haar niet meer vol te houden. Tegelijkertijd probeert diezelfde familie haar nog steeds in het uniform te krijgen.

Dit is niet de eerste film van Pablo Larraíns waarin de film de naam van het hoofdpersonage draagt. Toch wordt Diana Spencer hier heel anders weggezet als Jackie of Ema. Als kijker ben je je bewust dat Diana wordt gereduceerd als gek en de toon van de film wordt snel gezet.

Ze verliest haar grip op de realiteit. Ze heeft last van hallucinaties en haar eetstoornis. Op meerde momenten zien we haar zelfs denken aan zelfverminking. Dat Kristen Stewart in aanmerking komt voor een Oscar is niet gek; ze gaat volledig op in haar rol en is daarnaast bijna onherkenbaar door het accent. In deze film transformeert ze volledig in de prinses van Wales.

De vergelijking die Diana in de film trekt met Anne Boleyn voegt iets speciaals toe aan de film. De situatie van Diana wordt prachtig geschetst. Dat Anne Boleyn door Henry VIII onthoofd werd omdat ze een minnaar zou hebben, terwijl hij degene was die vreemdging, is een gedachte die Diana niet meer los kan laten.

De biografische film is over het algemeen stil. Er is niet veel ruimte voor dialogen. De meeste interactie die we zien is tussen Diana en haar zonen en tussen de prinses en haar kleedster, Maggie (Sally Hawkins). Voor de feestdagen heeft de familie ook voor een oplettend oog gezorgd, majoor Gregory (Timothy Spall). Diana heeft het gevoel alsof ze constant in de gaten gehouden wordt en dat is ook zo. Haar opstandige gedrag wordt vertaald in kleine acties, het dragen van een andere jurk dan die die is klaargelegd, het niet sluiten van de gordijnen als ze zich omkleed en overal te laat verschijnen.

Charles (Jack Farthing) steunt zijn vrouw niet meer, maar het lijkt alsof hij gewoonweg niet weet hoe hij met haar om moet gaan vanwege haar onvoorspelbare karakter. Diana heeft ook maar één moment dat ze alleen kan praten met de koningin, waarin Queen Elizabeth (Stella Gonet) een begripvolle rol inneemt. De momenten die Diana doorbrengt met haar kinderen laten de moeder zien die ze geweest moet zijn. Die interactie is er dan ook regelmatig en de kinderen spelen ook een mooie rol, met name prins William (Jack Nielen), die zich duidelijk zorgen maakt om zijn moeder en haast lijkt te begrijpen in welke situatie zij zit.

Spencer heeft een ietwat unieke kijk op de situatie. De nieuwe invalshoek schildert over het beeld van de geliefde prinses en laten een duister randje zien. Een prachtige film, maar of de film de herinnering van de prinses verandert moet iedereen maar voor zichzelf bepalen.

Recensie: Spencer