Recensie: Spencer RECENSIE

Recensie: Spencer

Pablo Larrain's Spencer is een biografische dramafilm uit 2021 geregisseerd door deze Chileense filmregisseur en producent. Het scenario is geschreven door Steven Knight en actrice Kristen Stewart speelt hierin de hoofdrol. 

Kerst 1991: Diana en Charles leven al een tijd apart van elkaar, maar ondanks de geruchten over affaires en een mogelijke scheiding tussen de prins en prinses van Wales, vindt de traditionele kerstviering van de koninklijke familie als altijd plaats op het buitenverblijf Sandringham House en ook Diana komt braaf opdagen, maar met een opstandige houding en het besef dat dit allemaal voor haar niet langer werkt... 

Spencer gaat over prinses Diana op het moment dat ze voor zichzelf begrijpt dat haar huwelijk en haar positie in het koninklijk huis niet meer houdbaar is. Steven Knight en Pablo Larrain zijn erin geslaagd een fantastische film te maken over nu eindelijk eens een vrouw van vlees en bloed. Kwetsbaar, maar vastberaden te vechten voor wat zij als vrijheid van leven ziet. Anders dan in iedere andere film over Diana, wordt ze niet expliciet afgeschilderd als dat zielige meisje, dat niet wist waarin ze belandde en die het allemaal maar overkwam en de koninklijke familie wordt niet expliciet afgeschilderd als die kwaadaardige bende van ellende. Het is gewoon zo dat Lady Diana Spencer niet de juiste persoon bleek te zijn voor alles waar traditie en belang van het koninkrijk de koninklijke familie toe aanzet. Deze mensen zijn in de ogen van het Britse volk geen 'mensen', maar een instituut en men verwacht van hen ook dat ze zich zo gedragen. Het 'Verleden' is voor hen het 'Heden' en ieder lid van deze familie schikt zich daarin. Goedschiks of kwaadschiks, maar ze spelen allemaal hun rol...behalve Diana. 

Spencer speelt zich af gedurende de drie dagen van Kerst tijdens Diana's laatste kerstfeest bij de koninklijke familie. De film laat zien wat er eventueel gebeurd zou kunnen zijn: een fabel gebaseerd op een ware tragedie en aan ieder sprookje komt een eind. 

Spencer van Pablo Larrain is geen commerciële film die het inmiddels uitgekauwde verhaal over prinses Diana wederom vertelt. Geen Hollywood spektakel, maar meer een film met een Europese kijk en voor wat drama, de Zuid-Amerikaanse touch. Het filmische begin en het contrast met het eind van de film is opvallend symbolisch. Het begint met een lang shot van een mistig veld en in de verte zie je militaire voertuigen aankomen...geen geluid, geen muziek. Het leger komt Sandringham bevoorraden met de uitgelezen producten voor de diverse sjieke diners. Het eindigt met een uitgelaten Diana, die met haar twee zonen in haar sportauto wegrijdt. Radio hard aan, gelach en meezingen en een hoop gekkigheid: geen drukkende banden, geen tradities maar burgerlijke pret en fastfood van de Mac. 

Spencer laat ook niet veel interactie zien tussen Diana en de koninklijke familie. De film verdiept zich in de persoon Diana, door zich te focussen op Diana alleen of in conversaties met personeelsleden. Met name haar omgang met haar kleedster Maggie (een rol van Sally Hawkins) en de kok Darren (gespeeld door Sean Harris). Ook de huismeester majoor Gregory (Timothy Spall) fungeert als een buffer tussen haar en de familie. Hij tracht haar te waarschuwen, maar Diana blijft vasthouden aan haar opstandige gedrag. Ze wil zich niet in het keurslijf laten dwingen en zich niet laten wegzetten als iemand die haar taak volbracht heeft (erfgenamen op de wereld zetten) en die verder haar mond maar moet houden. Het enige wat ze kan doen zijn kleine gebaren van verzet. Niet de kledingstukken dragen die van tevoren al bepaald zijn en klaarliggen en steeds overal te laat komen. Maar rond de koninklijke familie ziet en hoort iedereen alles en de film laat zien dat een en ander toch bij Diana hard binnenkomt. Charles steunt haar al lang niet meer, waarschijnlijk ook moe door haar onvoorspelbare gedrag. De film laat één gesprek tussen hen zien, dat erg verduidelijkend is over hun relatie. Hier zie je dan ook echt Charles gelatenheid en Diana's woede en frustratie. Ook is er maar één contactmoment tussen Diana en de Queen, waarbij je als kijker in 1 minuut begrijpt dat de koningin Diana wel degelijk begrijpt en door heeft wat ze wil bereiken, maar dat het niet zal werken. Ze laat haar snel weten dat het koningshuis handelswaar is en een bedrijf. Speel je rol en begrijp het of laat het los en vertrek. 

Om eerlijk te zijn ben ik geen groot fan van de hele commerciële prinses Diana verering. Ik heb voor mezelf altijd gedacht dat er veel meer achter het masker van deze ongetwijfeld prachtige vrouw school. 'Mooi maar niet bijster slim' werd ze vroeger door de pers vaak omschreven. Persoonlijk denk ik echter dat ze juist wel heel slim was. Ze wist de pers en het publiek in ieder geval goed te bespelen, zoals achteraf na haar dood gebleken is.  Ook dat komt naar voren in deze film van Pablo Larrain. Dat verraste mij en ik kan niet anders zeggen dat de film Spencer mij direct boeide en mijn beeld van Diana eigenlijk bevestigde. 

Kristen Stewart zet een fantastische prestatie neer als een kwetsbare maar vastberaden opstandige Diana. Ze laat de ware gedaante van Diana naar voren komen. In Spencer laat ze nu ook de gekwelde, neurotische kant van Diana zien. Een Diana die door onzekerheid lijdt aan boulimia. Volgens de roddelpers ooit doordat Charles haar tijdens hun verloving al wat aan de dikke kant vond, maar eigenlijk omdat ze een behoorlijk nerveuze inslag heeft en snel onzeker is. Schoonheid is kleding; een kostuum dat je aantrekt om een rol te spelen, zegt Diana in de film en zo ziet ze het dan ook. Ze speelt een rol. Kristen Stewart laat dit ook prachtig zien. Wanneer ze Diana laat zien als zichzelf: die spontane vrouw die houdt van gekke streken; de lieve goede moeder en de vrouw die meer op haar gemak is bij bedienden en gewone mensen; dan geeft ze haar karakter een meer open en ontspannen houding mee.  Een Diana die eerlijk maar wel wat cynisch is tegenover haar kinderen. Een vrouw die heel goed weet wat er speelt, maar die op zoek is naar vrijheid, liefde en gelach. Wanneer ze bij de koninklijke familie is en in het openbaar, wanneer ze weet dat mensen en met name de pers haar observeren, dan verandert haar houding in de naïeve, zielige Diana. Ze zet letterlijk een masker op en speelt haar rol als de vrouw die het zo zwaar te verduren heeft onder de duim van die koninklijke familie en haar man die haar bedriegt. Kristen neemt bijna onopvallend de bij ons als publiek bekende houding aan van Diana: wat ingedoken, met opgetrokken schouders. Hoofd schuin, naar beneden kijkend en door half geloken ogen kijkt ze kinderlijk zielig naar de mensen. De vrouw met de twee gezichten.  

Spencer van Pablo Larrain heeft me verrast en volledig ingepakt. Goed inzicht, mooi verfilmd en boeiend. Wat een goede film en daarom zeker 5 hartjes. 

Recensie: Spencer