Recensie: School for Good and Evil RECENSIE

Recensie: School for Good and Evil

Het verhaal van Sophie en Agatha is verfilmd, en hoe! De verwachtingen voor het werk van Paul Feig waren hoog. The School for Good and Evil moest de Netflix-hit van 2022 worden. De vraag is alleen of The School for Good and Evil die verwachtingen kan waar maken.

De eerste indruk van de film is een beetje schreeuwerig. Er wordt letterlijk veel geschreeuwd door de acteurs, de beelden flitsen heen en weer en de ene plottwist volgt de andere op. Maar het verhaal is zoals we het kennen: beste vriendinnen Sophie en Agatha worden meegenomen uit hun verstikkende dorpje Gavaldon om naar de school van goed en kwaad te worden gestuurd. Daar komt Sophie, die al jaren droomt om prinses te zijn, terecht op de School van Kwaad, terwijl Agatha, die jarenlang wordt uitgescholden voor heks en als heks wordt opgeleid door haar moeder, in de School voor Goed wordt geplaatst. De meiden proberen deze vergissing recht te zetten maar komen in plaats daarvan terecht in hun eigen sprookje waar ze het moeten opnemen tegen het kwaad.

Tot op zekere hoogte voldoet The School for Good and Evil precies aan het beeld dat Soman Chainani heeft geschetst in zijn boek. Zeker als het verhaal later minder schreeuwerig wordt, neemt de kwaliteit toe. Paul Feig heeft zichzelf de nodige vrijheid gegeven om de verhaallijn hier en daar aan te passen om het verhaal in een film te passen. Een film die alsnog 2,5 uur duurt. Terecht wordt door sommigen geopperd dat het verhaal zich misschien meer had geleend voor een serie. De vrijheid om de verhaallijn aan te passen heeft ertoe geleid dat sommige leuke passages niet terugkomen in de film, zoals de test waarbij de prinsen het "goed" van "kwaad" moeten onderscheiden. Ook de sympathie die Agatha opbouwt in het boek door Sophie te helpen haar schoolvakken te halen zien we niet terug in de film. Dat terwijl de voorzet hiervoor wel in de film wordt gegeven, bijvoorbeeld door in het begin de F van 'Fail' boven het hoofd van Agatha of Gregor te laten verschijnen als ze een vak niet halen.

Desondanks weet Agatha of eigenlijk Sofia Wylie de sympathie van de kijker te wekken, net als Jamie Flatters en Sophia Anna Caruso. Ook de typische verwijzingen naar goed en kwaad zijn volop aanwezig en weten de kijker te amuseren. Hoewel de visuals niet altijd even overtuigend zijn, weet Paul Feig de nuanceringen tussen zwart en wit zoals zo mooi door Soman Chainani beschreven toch aan de kijker over te brengen. Dit zorgt ervoor dat The School for Good and Evil leuk vermaak is.

Al met al is The School for Good and Evil een goede film. Het is een ultieme soft-fantasy film die een groot publiek trekt: jong en oud. Het belang van nuanceringen tussen zwart en wit en goed en fout weet Paul Feig succesvol over te brengen op de kijker, verpakt in een onderhoudend verhaal met goed acteerwerk. Derhalve is het zonde dat het begin wat schreeuwerig is en de film aan de lange kant is. Als je daar echter doorheen kunt kijken, is The School for Good and Evil heerlijk vermaak.

Recensie: School for Good and Evil